Ο Γιανάκος έλκεται από το διαχρονικό χαρακτήρα της αρχαίας τέχνης, τις γεωμετρικές φόρμες και τις κλασικές αναλογίες. Στις αρχές της δεκαετίας ’90 ξεκίνησε να τροποποιεί φωτογραφίες αρχαίων έργων τέχνης, όπως και φωτογραφίες των αρχαιολογικών χώρων. Στη «Σειρά Άλφα» (Alpha series), 1991, η υπερεκτεθειμένη εικόνα από το κεφάλι ενός αρχαϊκού κούρου τυπώθηκε αρχικά σε mylar σε κολοσσιαίες διαστάσεις (220 x 145 cm). Το έργο χαρακτηρίζεται από γραμμική ακρίβεια και εντυπωσιακές διαστάσεις, που αποδίδουν το αρχικό περίγραμμα του μαρμάρινου όγκου. Ο Γιανάκος επέθεσε ένα κόκκινο τετράγωνο το οποίο καλύπτει τη μύτη και το στόμα, κρύβοντας το περίφημο αρχαϊκό μειδίαμα. Το κολάζ που προκύπτει τονίζει την «ογκολιθική» φόρμα του κούρου. Η μερική αντιστροφή τόνου της υπερεκτεθειμένης εικόνας (solarization), με τον οπτασιακό σχεδόν χαρακτήρα της, παρατίθεται εντυπωσιακά στο στέρεο κόκκινο τετράγωνο. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αντιτίθεται περισσότερο στον μονολιθικό μνημειακό χαρακτήρα του κούρου από το ελληνιστικό άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης, με τη θυελλώδη κίνηση του κορμού και τη δύναμη των απλωμένων φτερών.
Το διάσημο αυτό γλυπτό αποτέλεσε την πρώτη ύλη για μια ολόκληρη σειρά έργων του Γιανάκου , καθένα εκ των οποίων εξερευνά μια διαφορετική άποψη. Στο έργο «Η Νίκη της Σαμοθράκης με Γαλανόλευκα Τετράγωνα» (Niki of Samothrace with Blue and White Squares), ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει πρώτα δυο διαγώνιες κόκκινες γραμμές για να ορίσει το επίκεντρο της κίνησης. Στη συνέχεια τοποθετεί δύο βαριές τετράγωνες φόρμες, μια μπλε και μια άσπρη, δημιουργώντας μια εναλλακτική αίσθηση κίνησης και περιστροφής. Στη «Νίκη της Σαμοθράκης με δυο ορθογώνια» (Niki of Samothrace with two rectangles), 2000, δημιουργεί δύο επισκιασμένες ορθογώνιες περιοχές∙ η μια αντιστοιχεί στον ακέφαλο κορμό και η άλλη στα απλωμένα φτερά, σκιαγραφώντας τους ογκόλιθους που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του έργου. Με σκωπτική διάθεση, ο καλλιτέχνης περικλείει ξανά το άγαλμα σε ένα συμπαγή γεωμετρικό ογκόλιθο και αποκαλύπτει τη διαδικασία του λαξεύματος. Ο Γιανάκος μας θυμίζει τη θεμελιώδη αρχή της γλυπτικής, αναπαριστώντας οπτικά τα λόγια του Μικελάντζελο: το έργο τέχνης υπάρχει ήδη μέσα στον μαρμάρινο όγκο – ο γλύπτης απλώς «απελευθερώνει τη φιγούρα από τη μαρμάρινη φυλακή της.
