Mεθοριακότητα I Liminality
Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα
Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226
About the artists
Ο Γιώργος Γιατρομανωλάκης (1986) γεννήθηκε στο Ζαρό της Κρήτης, ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η καλλιτεχνική του πρακτική επικεντρώνεται σε πειραματικές φωτογραφικές τεχνικές, αναλογικές διαδικασίες εκτύπωσης, καλλιτεχνικές εκδόσεις και οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις. Έχει εκδώσει τρία φωτογραφικά βιβλία: Roadblock to Normality, Not provided και The Splitting of the Chrysalis & the Slow Unfolding of the Wings. Είναι συνιδρυτής του καλλιτεχνικού χώρου Zoetrope Athens και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Phases.
Έχει βραβευθεί με την υποτροφία ARTWORKS του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (2019). Έχει διακριθεί για το έργο του με το βραβείο Foam Talent Award (2020) και τιμητικό τίτλο στο Gomma Grant (2018) και ήταν υποψήφιος για το διεθνές βραβείο φωτογραφίας Prix Pictet (2019) και το Voies Off Awards (2018), μεταξύ άλλων. Ανάμεσα στις εκθέσεις που έχει συμμετάσχει περιλαμβάνονται οι: International Contemporary Photo Festival Incadaqués, (Καταλονία, 2023), Photobiennale, MOMus- Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Θεσσαλονίκη, 2023), Landscape Stories, MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη, 2022), Foam–Talent, Fotografiemuseum (Άμστερνταμ, 2021), VerzascaFoto–Festival, (Ελβετία, 2020), Belfast Photo Festival, (Ηνωμένο Βασίλειο, 2019), Emop (Βερολίνο, 2020), BeyondBoundaries, Aperture Gallery, (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 2019), Photo ESPAÑA (Ισπανία, 2019), Salon de la Photo, (Παρίσι, 2019), Circulation(s) Festival, (Παρίσι, 2019), Moving Museum of Photography, (Μπακού, 2019), Museum ofContemporary Art, Mattatoio (Ρώμη, 2018), Festival de Fotografia de Tiradentes, (Βραζιλία, 2018), International FelifaPrize (Αργεντινή, 2018) και Month of Photography (Λος Άντζελες, 2018).
Η Μαρίνα Παπαδάκη (1991) γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει κι εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ (2010-2015) και στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Πόζναν της Πολωνίας (2014), ενώ πραγματοποίησε μεταπυχιακές σπουδές στο Luca School of Arts των Βρυξελλών (2017-2018).
Το έργο της εστιάζει στους μηχανισμούς εξουσίας με κοινωνικό και περιβαλλοντικό αντίκτυπο, όπως επίσης και στην αρχιτεκτονική ερμηνεία του χώρου. Οι αναφορές στα έργα της απαντώνται σε ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα, καθώς και στην έννοια του συστήματος μέσα από την επανάληψη μοτίβων. Ως μέρος της έρευνάς της έχει συντονίσει ομάδες τέχνης στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής και έχει παρουσιάσει τη δουλειά της γύρω από την κοινωνικά εμπλεκόμενη τέχνη σε συνέδρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Βουλή των Αντιπροσώπων Κύπρου. Είναι επίσης ιδρύτρια του Hydroexpress Project, ενός υβριδικού καλλιτεχνικού χώρου που στεγάζεται σε ένα κατάστημα υδραυλικών.
Έχει βραβευθεί με την υποτροφία ARTWORKS του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (2019), ενώ της έχει απονεμηθεί τιμητική διάκριση για το έργο της από τη ΔΕΗ (2022). Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών σε Ελλάδα και Ευρώπη, όπως: Μικρές Κυρίες, Back to Athens, Μέγαρο Ησαΐα (Αθήνα, 2023), 1922-2022: Έξοδος-Διέξοδος, πρώην Δημόσιο Καπνεργοστάσιο, (Αθήνα, 2023), Η ΔΕΗ συναντά την Τέχνη, Ιστορικό Εργοστάσιο Ενέργειας (Αθήνα, 2022), Το Bauhaus συναντά τα κοινά, Ινστιτούτο Goethe (Αθήνα, 2019), RE—BUILDING CASS, Kanal Foundation (Βρυξέλλες, 2018), To flower, to flow, Sint-Lucas Brussels, (Βρυξέλλες, 2018), Ode to the sea, Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, (Οδησσός, Ουκρανία, 2016), Akcja Aukja, Centrum Kultury Zamek, (Πόζναν, Πολωνία, 2014).
Η Ναταλία Παπαδοπούλου (1989) γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έχει λάβει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη σκηνοθεσία και το ντοκιμαντέρ από το Doc Nomads (2014), ένα διαπανεπιστημιακό πρόγραμμα της Σχολής Καλών Τεχνών Luca στις Βρυξέλλες, της Ακαδημίας Θεάτρου και Κινηματογράφου (SZFE) στη Βουδαπέστη και του Πανεπιστημίου Lusofona στη Λισαβόνα.
Εικαστικός και σκηνοθέτιδα, διερευνά την έννοια της υποκειμενικότητας μέσα από εικαστικά βίντεο, περφόρμανς, εγκαταστάσεις και mixed media πρακτικές. Βασιζόμενη σε βιωματικές εμπειρίες γύρω από το φως, τον ήχο, την κινούμενη εικόνα και τη γλώσσα, ερευνά μέσα από τη δουλειά της την λειτουργία της τέχνης ως καταλύτη για την ενεργοποίηση και απελευθέρωση του «ποιητικού εαυτού» του ατόμου.
Έχει βραβευθεί με υποτροφία ARTWORKS του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (2020), ενώ υπήρξε προσκεκλημένη καλλιτέχνιδα στο Medea Electronic AiR (2022). Πρόσφατα πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο Entrails, One Minute Space, (Αθήνα, 2023). Βιντεοεγκαταστάσεις και περφόρμανς της έχουν παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις, όπως: Contemporary Womanhood 1.0: Σύγχρονες Θηλυκότητες, Μουσείο MOMus – Άλεξ Μυλωνά (Αθήνα, 2023), Oh, tranquility! Penetrating the very rock, A cicada’s voice, Polygreen Culture & Art Initiative – PCAI, (Δελφοί,2023), Broken Heart Syndrome, Two Thirds project space (Αθήνα, 2022), Tell me I belong, MISC (Αθήνα, 2021) κ.α. Έχει συμμετάσχει επίσης ως μοντέρ και βοηθός σκηνοθέτη σε αξιοσημείωτα έργα όπως, στο Οιδίπους σε αναζήτηση του Κολωνού, της Λουκίας Αλαβάνου, Μπιενάλε της Βενετίας (2022) και στο To be Voiced, της Jennifer Nelson, σε ανάθεση του Ινστιτούτου Goethe της Αθήνας, (2021).
Η Μάρω Φασουλή (1980) γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2000-2005), όπου ολοκλήρωσε και τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (2009).
Στο έργο της επανεξετάζει την παραδοσιακή τέχνη και την αρχιτεκτονική στη βάση τους, φέρνοντας στην επιφάνεια σχέσεις μεταξύ των ενσώματων πρακτικών, της εργασίας και του φύλου. Οι ενσώματες πρακτικές μέτρησης και κατασκευής και η επιτόπια έρευνα που χαρακτηρίζουν τη δουλειά της εστιάζουν στις έννοιες της ατομικότητας και του συνόλου, όπως και σε ζητήματα ανθρώπινης επέμβασης στο περιβάλλον. Είναι ιδρυτικό μέλος της εικαστικής ομάδας Under Construction Group (2008).
Έχει βραβευθεί για το έργο της με το Βραβείο Τέχνης του Ιδρύματος Γ. & Α. Μαμιδάκη (2023) και έχει επίσης λάβει την υποτροφία ARTWORKS του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (2021). Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις: «Από τον αγκώνα στον καρπό», στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, ΟΠΑΝΔΑ (Αθήνα, 2020) και «Πικνίκ στη Βόρεια Κορέα», CAN Christina Androulidaki Gallery, (Αθήνα, 2017). Επιπλέον έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και artistresidencies, ενδεικτικά: Ο εφιάλτης της Περσεφόνης, (Τήνος, 2023), Η Λεμεσός μετά την ανάπτυξη τι; (Λεμεσός, 2022), Weaving Worlds, Deree, Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος (Αθήνα, 2022), Four–plus one Elements, Kinono ArtistResidency, (Τήνος, 2022), AthenSYN II: GOING VIRAL, Gallery Steinzeit, (Βερολίνο, 2022), Ειδυλλία Οδός, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων (Αθήνα, 2022), Radium Palace, K-Gold Temporary Gallery, (Λέσβος, 2021), Τα Δημώδη, Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» (Αθήνα, 2019), Προς Τήνο, Πολιτιστικό Ίδρυμα Τήνου (Τήνος, 2013) και Εκ Νέου, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ΕΜΣΤ, (Αθήνα, 2013).
About the exhibition
Στις 18 Ιανουαρίου 2024, η CITROΝΝΕ Gallery παρουσιάζει στον χώρο της στην Αθήνα την έκθεση Μεθοριακότητα Ι Liminality σε επιμέλεια της Βίκυς Τσίρου. Με την έκθεση αυτή, η γκαλερί εισάγει μια ακόμη τρέχουσα προβληματική. Πρόκειται για ζητήματα που απορρέουν από την ρευστή πραγματικότητα των ημερών μας, η οποία ανατρέπει παραδοσιακούς τρόπους ύπαρξης, ταυτότητας και βίου - εκουσίως ή ακουσίως. Περιγράφεται το μεταβατικό στάδιο της εγκατάστασης από την μια συνθήκη στην άλλη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και οι συνεπαγόμενες ‘τελετουργίες'. Οι καλλιτέχνες Γιώργος Γιατρoμανωλάκης, Μαρίνα Παπαδάκη, Ναταλία Παπαδοπούλου και Μάρω Φασουλή πραγματεύονται την έννοια του ενδιάμεσου χώρου.
Liminality, η Μεθοριακότητα στην ελληνική της εκδοχή, είναι όρος τον οποίο εισήγαγε ο Γάλλος εθνογράφος Arnold van Gennep στο βιβλίο του “Τελετουργίες Διάβασης” το 1909. Πρόκειται για το μεσαίο στάδιο του τριμερούς σχήματος “αποχωρισμός, μετάβαση, ενσωμάτωση στις τελετουργίες”. Η έκθεση επανατοποθετεί την έννοια αυτή στο πλαίσιο των σύγχρονων βιωμάτων, συνέπεια των παγκοσμίων εξελίξεων. Η επιμελήτρια της έκθεσης Βίκυ Τσίρου διευρύνει την σημασία του όρου και εξετάζει σύγχρονες εκφράσεις του. Όπως επισημαίνει στο επιμελητικό της κείμενο, «οι πιο πρόσφατες ερμηνείες του όρου περικλείουν όχι μόνο την έννοια της τελετουργίας αλλά και τις αλλαγές στην σφαίρα του κοινωνικού και του πολιτικού. Σήμερα, στην εποχή της 'ρευστής νεωτερικότητας', παρατηρούμε πως το status quo, ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, βρίσκεται σε μία συνθήκη συνεχούς αστάθειας που χαρακτηρίζεται από αλλεπάλληλες μεταβάσεις ή με άλλα λόγια από μία μόνιμη συνθήκη μεθοριακότητας».
Τα έργα της εκθέσης ανιχνεύουν την ‘Μεθοριακότητα' μέσα από τέσσερα αδιόρατα περάσματα: την αρχιτεκτονική δομή, τον ρου της ιστορίας, την ενσωμάτωση της παράδοσης, καθώς και την εσωτερική βιωματική διαδικασία. Η έκθεση δεν ταυτίζει αυστηρά το έργο κάθε καλλιτέχνη με μία θεματική· τείνει όμως να το τοποθετεί σε έναν από τους τέσσερις αυτούς άξονες. Τα έργα ενσωματώνονται στην αρχιτεκτονική δομή της γκαλερί. Toποθετούνται σε διαφορετικά δωμάτια κατά τρόπο που απηχεί την παρομοίωση – πoυ κάνει ο van Gennep - της κοινωνίας με μία κατοικία και τα διαφορετικά δωμάτιά της. Οι διελεύσεις στην ζωή των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων μοιάζουν με μία μετακίνηση ανάμεσα στους εσωτερικούς χώρους της κατοικίας.
Recent Comments