Σχετικά με τους καλλιτέχνες
Ο Νίκος Αλεξίου γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1960. Σπούδασε πρώτα στην Akademie der Bildeden Kunste της Βιέννης (1982-1983), και μετά στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο εργαστήριο χαρακτικής του Κ. Γραμματόπουλου. Δημιουργεί εγκαταστάσεις με δαντελωτές γεωμετρικές κατασκευές από καλάμι ή από χαρτί σε ποικίλες διαστάσεις, που κτίζουν ρευστούς και ποιητικούς χώρους, συχνά με συμβολικές προεκτάσεις. Η τέχνη του εμπεριέχει αναφορές στην παράδοση ή στο ιστορικό παρελθόν, με μια εντυπωσιακή ποικιλία μέσων, από τις εύθραυστες χειροτεχνικές κατασκευές μέχρι την προηγμένη τεχνολογία. Από το 2003 ασχολήθηκε επισταμένα με θέματα και μοτίβα από την Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, την οποία επισκεπτόταν συχνά. Κατόρθωσε να εκφράσει το μυστικιστικό στοιχείο και τον πλούτο της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής με πολυσύνθετα μέσα, αλλά και με μια διάθεση στοχασμού και περισυλλογής. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 23η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (2005), καθώς και στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας (2007), με το πολυσυζητημένο έργο του The End, μια μεγάλη εγκατάσταση εμπνευσμένη από τo ψηφιδωτό δάπεδο του Καθολικού της Μονής Ιβήρων. Μια περιληπτική εκδοχή του έργου, με ψηφιακά επεξεργασμένες αποτυπώσεις του ίδιου ψηφιδωτού, εκτέθηκε παράλληλα στην Αθήνα και στο Μόναχο. Με ανάλογο τρόπο, σε ψηφιακές εκτυπώσεις μεγάλων διαστάσεων, παρουσιάστηκε και ο χώρος της Πλατείας και της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου της Βενετίας, το 2010, σαν δεύτερη φάση της ίδιας πορείας. Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του (Αθήνα, 2011), είχε παρουσιάσει το έργο του σε πάνω από 15 ατομικές εκθέσεις και σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο Beppe Caturegli (1957) εκπαιδεύτηκε στο κλίμα της ριζοσπαστικής αρχιτεκτονικής στη Φλωρεντία και μετακόμισε στο Μιλάνο το 1982 για να συνεργαστεί με τον Ettore Sottsass, την ομάδα Memphis και το περιοδικό Terrazzo. Το 1987 άνοιξε το στούντιό του μαζί με την Giovannella Formica (1957-2019). Το πάθος του για τα ταξίδια τον οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ανθρωπολογικής προσέγγισης της κουλτούρας design χρησιμοποιώντας τη διχοτομία των μικτών συστημάτων: βιομηχανικό/βιοτεχνικό, παγκόσμιο/τοπικό, μαζικό/μοναδικό σε ένα πολύ ετερογενές έργο που κυμαίνεται από τη βιο-αρχιτεκτονική μέχρι τα μοναδικά χαλιά, από εσωτερικούς χώρους μέχρι πίνακες ζωγραφικής, από βιομηχανικό design μέχρι γλυπτά, από την επιμέλεια εκθέσεων μέχρι βίντεο-σκίτσα. Έργα του έχουν εκτεθεί σε γκαλερί όπως Design Gallery, Nilufar Gal-lery, Assab One, Antonia Jannone Gallery, George Sowden’ 44SPAZIO και σε μουσεία, όπως στο Deichtorhallen Hamburg, στο Centre Pompidou στο Παρίσι, στο Mino Ce-ramic Art Museum Japan, στο Metropolitan Museum of Art στη Νέα Υόρκη, στην Triennale di Milano κ.α. Ζει και εργάζεται στο Μιλάνο και στο Ντακάρ.
Ο Αλέκος Κυραρίνης (γεν. 1976) μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του, Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από 1997 έως και το 2003, με καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Ψυχοπαίδη. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία «Ημερολόγιο Ομίλου Alpha 2003», «Επαληθεύοντας τη νύχτα», «Encima del subsuelo / Πάνω απ’ το υπέδαφος», «Σταλαγματιά από τα κεραμίδια» και τα τεύχη 1, 2, 3 του περιοδικού «Νέα Ευθύνη». Συνεργάζεται με το περιοδικό «Φρέαρ» και με τον πολιτιστικό χώρο «Baumstrasse». Έχει εκδόσει ένα δοκιμιακό βιβλίο για τη ζωγραφική με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2011. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, την Τήνο, τον Πόρο, την Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Χριστίνα Μήτρεντσε είναι μια πολυεπιστημονική καλλιτέχνιδα, εκπαιδευτικός (P.G.C.E) και ανεξάρτητη επιμελήτρια. Ασχολείται με της εσωτερικές ιδιότητες της πολιτιστικής κατασκευής και χρησιμοποιεί πολλαπλές διαδικασίες, σχεδίου, μεταξοτυπίας, εγκαταστἀσεων, vintage γλυπτική βιβλίων, κολάζ και εννοιολογική οικειοποίηση για να δημιουργεί ελεύθερα νέες αφηγήσεις και ποιητικά σύνολα – προσωρινά ιδιοσυγκρασιακά ιδρύματα, όπως σχολεία, βιβλιοθήκες, μουσεία. Μέσα στο ψηφιακοποιημένο περιβάλλον, την ηλεκτρονική μάθηση και την αντι-εκπαίδευση η Μήτρεντσε είναι επίσης γνωστή για την επινόηση ενός ἐν ἐξελίξει project, που έχει σχεδιαστεί για να προκαλεί αλλαγές στη λειτουργία του βιβλίου , ενώ παράλληλα το αποϊδρυματοποιεί στη διαδικασία. Η συστηματική μεθοδολογία που ονομάζεται #BDF – Βιβλιογραφική ροή δεδομένων, συγκεντρώνει αγαπημένους τίτλους βιβλίων / συγγραφείς που επιλέγονται από διεθνείς συνεισφέροντες, ο καθένας προσθέτοντας σε μια άπειρη, αλλά λειτουργική Μετα-βιβλιοθήκη. Τα «Ακροκέραμα» είναι μια σειρά γλυπτικών χειροποίητων έργων με διπλωμένα και μεταποιημένα περιοδικά κεντήματος, χαρτιά, εξώφυλλα βιβλίων και εφήμερο υλικό από την οικογενειακή συλλογή της καλλιτέχνιδας με αναφορές στην χειρονακτική παράδοση και την αρχιτεκτονική, μεταξύ άλλων. Η Μήτρεντσε έχει εκθέσει τα έργα της σε 20 ατομικές εκθέσεις και πάνω από 200 ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί, μουσεία και δημόσιους χώρους, όπως: Tate Modern, The Royal Academy, ICA London, Liverpool Biennial UK, XV Biennale de Mediterranea, 2nd Bodrum International Biennial Turkey, NDSM-Werf Amsterdam, MOMUS State Museum of Modern Art, Jewish Museum of Greece, Hackney Museum, Nadine Feront Gallery, Dalla Rosa Gallery, The Stephen Lawrence Gallery, Central Booking NY, The Centre for the Book Arts NY, San Francisco Centre for the Book, California, Drop – Hiroshima, Japan, Rise Berlin, Helsinki Contemporary Gallery. Το έργο της έχει συμπεριληφθεί σε σημαντικές εκδόσεις όπως το The Word Is Art (Thames & Hudson), το Unselfmarked (Against Decorum) και το Prologues. Τα έργα της βρίσκονται σε μεγάλες ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, όπως το WWW foundation, MOCA London, Senate House, Book Arts UWE, LCC, (UAL), Women’s Art Library Goldsmiths University, Book Art Centre NY, the National Library in Baghdad, Jewish Museum of Greece, Fine Art Society London, Greenwich Council, Sill Library Bath, Mol’s collection Holland, Tate Archive, Penguin Collectors Society, Griechische Kultustiftung Berlin, M. Altenman NY, Onassis Foundation, Alpha Bank, MOMUS Greece, Benaki Museum, MIET foundation, Venizelos Airport Athens. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Μυρτώ Ξανθοπούλου γεννήθηκε στο Ελσίνκι το 1981. Σπούδασε καλές τέχνες στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, και ιστορία τέχνης στο Deree. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από τα καθημερινά, συχνά ευτελή υλικά, το χειρωνακτικό στοιχείο, και τη χρήση του λόγου. Πρόκειται για εγκαταστάσεις, σχέδια, κατασκευές και βίντεο που επιχειρούν να αρθρώσουν μια ποιητική του ασήμαντου και του οικείου, του ασήκωτου και του ασόβαρου, του τραύματος της καθημερινότητας. Το 2022 παρουσίασε την πέμπτη ατομική της έκθεση στην Αθήνα, με τίτλο ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ(δεν έχω στυλό), σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου, ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πρότζεκτ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μουσεία, γκαλερί και ανεξάρτητους καλλιτεχνικούς χώρους. Το 2020 έλαβε το SNF ARTWORKS fellowship. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Μαρία Οικονομοπούλου γεννήθηκε το 1961 στην Καλαμάτα (GR). Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Οικονομικό τμήμα την Νομικής Σχολής Αθηνών, μετακόμισε στην Ολλανδία για να σπουδάσει Τέχνες το 1985. Αρχικά, φοίτησε για δύο χρόνια στην Ελεύθερη Ακαδημία Καλών Τεχνών της Χάγης. Το 1991 αποφοίτησε από την Ακαδημία Willem de Kooning στο Ρότερνταμ από το τμήμα Γλυπτικής και Μνημειακής Τέχνης. Έχει πραγματοποιήσει έργα κατά παραγγελία για το δημόσιο χώρο στην Ολλανδία και το αυτόνομο έργο της έχει εκτεθεί συστηματικά στο Βέλγιο, την Ελλάδα και την Ολλανδία. Εργα της υπάρχουν στη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) στην Αθήνα, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, του Μουσείου Meermanno στη Χάγη, σε συλλογές δημοσίων ιδρυμάτων στο Βέλγιο και την Ολλανδία και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ευρώπη. Η Μαρία Οικονομοπούλου ζεί και εργάζεται στο Ρότερνταμ.
Η Νίνα Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στην Αθήνα και Καλές Τέχνες στο Camberwell College of Arts, στο Λονδίνο. Το 2015 ήταν artist-in-residence στο Seeger Center for Hellenic Studies, του Princeton. Στο έργο της ερευνά κυρίως τη σχέση του κειμένου με την εικόνα του, αλλά και το σχέδιο ως σύνολο σημείων, αποτυπώσεων και ιχνογραφήσεων. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει παρουσιάσει έργα της σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων: Phantoms (ατομική), Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, 2022, Home (διπλή ατομική με τον Κώστα Μπασάνο), Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, 2020, Haft Paykar/Seven Beauties, γκαλερί Mohsen, Τεχεράνη, 2019, Μετά τη Βαβέλ, AnnexM, Μέγαρο Μουσικής, 2019, Under/erasure, γκαλερί Pierogi, Νέα Υόρκη, 2019, Multitudinous Seas, Fondation Hippocrène, Παρίσι, 2018, Αντίδωρον -documenta 14, Κάσελ, 2017, Typo (ατομική) γκαλερί Καλφαγιάν, 2016, Quieter in Every Phrase (ατομική), γκαλερί Martine Aboucaya, Παρίσι, 2014, , Drawing Time, Reading Time, The Drawing Center, Νέα Υόρκη, 2013, Αντί Γραφής (ατομική), ΕΜΣΤ Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2011, Αθήνα, 2η Μπιενάλε της Αθήνας:Heaven, 2009, και άλλες. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, καθώς και σε συλλογές ιδρυμάτων και μουσείων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως: Τράπεζα της Ελλάδος, ΕΜΣΤ – Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, MΟΜus, Arter κλπ.
Ο Νίκος Ποδιάς γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη. Το 1999 αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή το Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με καθηγητή το Γιώργο Ζιάκα. Το 2001 ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη σκηνογραφία στο Central Saint Martins College of Art and Design του Λονδίνου και στην Hochchule furGestaltung und Kunst της Ζυρίχης. Έργα του έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το καλλιτεχνικό έργο της Έφης Σπύρου μιλάει για την συνεχή κίνηση από το προσωπικό βίωμα στην συλλογική μνήμη. Με μέσα την γλυπτική, το φιλμ και την φωτο-περφόρμανς η δουλειά της συνδιαλέγεται με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Έννοιες της παρουσίας και της απουσίας, προβολής και αορατότητας, κινητικότητας και στάσης ενώνονται κάτω από μια ενιαία καλλιτεχνική έρευνα που αντιμετωπίζει εκ νέου το όριο ανάμεσα στην ιδιωτική και τη δημόσια σφαίρα, την πολιτιστική εκπροσώπηση και τις σύγχρονες ανησυχίες της δυτικής κοινωνίας. Τον Φεβρουάριο-Μάρτιο 2022 παρουσίασε το έργο της “Metamorphoses” στο Ελληνικό Περίπτερο, Παγκόσμια έκθεση EXPO 2020 Dubai, στο πλαίσιο της εκδήλωσης “A Universal Narrative of Light’ From Apollo’s birthplace, Delos, to abrighter future”, σε οργάνωση του Γραφείου του Υφυπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Ανδρέα Κατσανιώτη, της Γενικής Γραμματείας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Ανοικτότητας, την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας, το Enterprise Greece και τον Δήμο Μυκόνου. Τον Ιούνιο 2021 παρουσίασε την ατομική της έκθεση “MY FINEST FABULOUS AND AMAZING MATH BOOK” στο Greenwich University, ως την πρώτη συμμετοχή της Κύπρου στο London Festival of Architecture και παράλληλα την ατομική της έκθεση «ΜΑΥΡΕΣ ΧΡΥΣΕΣ ΝΙΦΑΔΕΣ» στην Πινακοθήκη Λεβεντείου, στην Λευκωσία. Έχει βραβευθεί πρόσφατα για το εικαστικό της έργο «Μουσική ενός Φλεγόμενου Αστέρα» με το βραβείο «Η ΔΕΗ συναντάει την τέχνη», 2022 και το βραβείο νέων καλλιτεχνών “175th Anniversary of National Bank of Greece”, από την Εθνική Τράπεζα, 2017. Το μικρού μήκους αρτ-ντοκιμαντέρ της «IDENTITY IN BETWEEN|ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΑΝΑΜΕΣΑ», RUNONART 2021 διακρίθηκε και υπήρξε επίσημη επιλογή, στο VAEFF Video Art and Experimental FilmFestival, Nέα Υόρκη 2021 και στο AVIFF Cannes Art Film Festival 2022 και το αρτ-φιλμ «WOMANIFESTO» υπήρξε επίσημη επιλογή στο On Art, Πολωνία 2023. Έχει υπάρξει πρέσβειρα σε ποικίλες εκστρατείες κοινωνικού περιεχομένου στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της πρόσφατης εκστρατείας για το the European Charter of Fundamental Rights. Είναι υπεύθυνη επικοινωνίας και artistic director της Block722 architects και ιδρύτρια της μη κερδοσκοπικής καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας RUNONART.
Ο Πάνος Χαραλάμπους (γεν.1956) σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (στο εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή). Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 58η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας το 2019. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις όπως: Voice–o–gragh & Flatus Vocis, documenta 14 (Αθήνα και Κάσελ, 2017) / Genii Loci. Greek art from 1930 since today (Αγία Πετρούπολη, 2016) / White House Biennial (Βάρνα, 2016) / Breakthrough, ARCO (Μαδρίτη, 2004) / Eidos (Besançon, 2004) / Κοπεγχάγη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1996) / Ogrody (Poznań, 1996) / Kunst–Europa, VisualEuropean Landscape (Βερολίνο, 1991) / Γλασκώβη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1990) / Οut oflimits (Poznan, 1990) / 3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών από τη Μεσογειακή Ευρώπη (Βαρκελώνη, 1987). Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Επιγραφόμενα (Πόρος, 2022) / Αquis submersus (Αθήνα, 2014-15) / Tobacco Area, 1986 – 2011 (Athens, 2011) /Voice-O-Graph (Athens, 2006-2007) / Phonopolis (Athens ,2003-2004 / Psychagogia II (Athens, 2001) / 1496–2000 como humo se va (Athens, 1999-2000) / Psychagogia I (Recreation) (Athens & Thessaloniki, 1997) / ΙΧΘΥΣ (Athens,1995) / Concerning fishing (Athens,1992) / Τobacco story (Βerlin, 1991, Athens, 1990, 1988). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Η Θάλεια Χιώτη (γεν.1964) σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθήνας με καθηγητή τον Ν. Κεσσανλή (1988-1993) και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Ψηφιακές Μορφές Τέχνης στην ΑΣΚΤ (2009-2011). Έλαβε υποτροφία εσωτερικού μονοετούς διάρκειας για εκπόνηση καλλιτεχνικού έργου, από το ΙΚΥ (1996) και βραβείο του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου (1994). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Πραγματοποίησε τρεις ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε εκθέσεις όπως: Το πέρασμα,2022, Άνδρος, Ρεμπέτικο,2022, Αθήνα, Noise and Fury, Sarajevo Winter Festival, Academy of FineArts, 2019, Acropolis at the Bottom, Nikos Kessanlis Hall, Αθήνα, 2018, 9 MUSES, I presume?, Videocreación. La Casa Escendida, Μαδρίτη, 2004, Greek Realities, Kunsthallen Brandts Klaedefabrik, Odense/Galerie im Marstall, Βερολίνο, 1996-7, Biennale of Young Artists, Rijeka, 1995, VII Biennial of Young Artists from Europe and the Mediterranean, Λισαβώνα, 1994, II Biennale del Sud, Accademia di Belle Arti di Napoli/Palacio de Velasquez, Μadrid / Académie royale des Beaux Arts, Brussel, 1993.
Σχετικά με την έκθεση
Έντεκα εικαστικοί - Νίκος Αλεξίου, Beppe Caturegli, Αλέκος Κυραρίνης, Χριστίνα Μήτρεντσε, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Μαρία Οικονομόπουλου, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Νίκος Ποδιάς, Έφη Σπύρου, Θάλεια Χιώτη, Πάνος Χαραλάμπους - συγκροτούν μία θεματική και συνδιαλέγονται γύρω απο το κοινό στοιχείο της επανάληψης στο έργο τους.
Ακολουθούν μια “ιδιωτική” προσέγγιση, ο καθένας με την δική του ταυτότητα, την δική του μεθοδολογία, το δικό του οπτικό λεξικό. Χρησιμοποιούν ποικιλόμορφα μέσα και υλικά. Συχνά, κοινό χαρακτηριστικό στην διαδικασία και την τεχνική των καλλιτεχνών της έκθεσης είναι η αναφορά στην χειρωνακτική εργασία, με μία υποβόσκουσα κοινωνική και πολιτική διάσταση.
Έντεκα εικαστικοί συγκροτούν την συγκεκριμένη θεματική και συνδιαλέγονται γύρω απο το κοινό στοιχείο της επανάληψης.
Ο Νίκος Αλεξίου παρουσιάζει σε μία εκδοχή σημερινή, την εικαστική του εκτίμηση σε ό, τι αφορά την διάρθρωση και την μορφή του γνωστού δαπέδου της Μονής των Ιβήρων. Πρόκειται στην ουσία για μια οπτική αναδόμηση η οποία διατηρεί την ρυθμική σύσταση του δαπέδου, αλλά ανανεώνει ολοκληρωτικά το μέτρο της αισθητικής σε μια νέα εικόνα. Η Black Curtain, το δεύτερο έργο, έχει διάρθρωση και δυναμική δομή ως «πλέξη» ενός βασικού μοτίβου. Η σταθερή και δεδομένη χειρωνακτική συμπεριφορά δημιουργεί ένα λεπταίσθητο αποτέλεσμα, στα όρια μιας προσωπικής «προσευχής».
Ο Νίκος Ποδιάς συμμετέχει με τρία έργα εικαστικά θεωρήματα –επικλήσεις- σε αυτό που ονομάζεται επιμονή και μετασχηματίζεται σε θάρρος. Ο καλλιτέχνης για ακόμη μία φορά επιλέγει την λιτότητα στη σύσταση των έργων του. Σχοινοβατεί επιλέγοντας την ελάχιστη εικονοποίηση και την μέγιστη αφιέρωση σε έναν εσωτερικό κανόνα. Έργα όπως το «Fragment» ή το «Net» αποτελούν μία διαδικασία ανασύστασης της σύγχρονης δημιουργίας με πολύ απλούς όρους.
Το χαρτί είναι το υλικό το οποίο επεξεργάζεται η Χριστίνα Μήτρεντσε. Τα «Ακροκέραμα» είναι μια σειρά γλυπτικών χειροποίητων έργων με διπλωμένα και μεταποιημένα περιοδικά κεντήματος, χαρτιά, εξώφυλλα βιβλίων και εφήμερο υλικό από την οικογενειακή συλλογή της καλλιτέχνιδας με αναφορές στην χειρονακτική παράδοση και την αρχιτεκτονική, μεταξύ άλλων. Η επανάληψη στη δουλειά της επικεντρώνεται στα ίδια τυπωμένα μοτίβα που βρίσκονται στα εκ νέου οικειοποιημένα βιβλία ή συλλεκτικά περιοδικά, που αποτελούνται από διαφορετικά μοτίβα, τα οποία στη συνέχεια επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο σε όλο το τυπωμένο χαρτί ή σελίδες. H Μήτρεντσε χρησιμοποιεί την επανάληψη του διπλώματος του χαρτιού και των σελίδων με τον ίδιο ρυθμό των μοτίβων που ρέουν σε όλο το γλυπτό. Ἐτσι ολόκληρο το γλυπτό γίνεται μια ενιαία, συνεκτική ενότητα.
Η επαναλαμβανόμενη γραφή, η επαναλαμβανόμενη φράση είναι κεντρικό στοιχείο στην δουλειά της Μυρτώς Ξανθοπούλου. Οι λέξεις και οι χειρονομίες που επαναλαμβάνονται απαιτούν χρόνο, και κόπο. Η επανάληψη λειτουργεί σαν καταγραφή αυτού του χρόνου. Τα έργα έτσι αποκτούν μια χρονική διάσταση, υπερβαίνουν την κυριολεξία και την υλικότητά τους, γίνονται σχεδιαγράμματα διαλογισμών. Η επανάληψη είναι μέθοδος δουλειάς αλλά και «στρατηγική» ύπαρξης, κατανόησης, και αποδοχής, του καθημερινού, του αβάσταχτου, του βαρετού.
Η Νίνα Παπακωνσταντίνου παραθέτει γνωστά λογοτεχνικά έργα ως πυκνογραμμένες δυσανάγνωστες σελίδες. Το κείμενο εξαφανίζεται, γίνεται εικόνα και ρυθμός. Η γραφή, η αντιγραφή και η αποτύπωση, ως εικαστική πρακτική, δημιουργούν τα επαναληπτικά μοτίβα.
Στη δουλειά της Νίνας Παπακωνσταντίνου η επανάληψη έχει να κάνει με τη διαδικασία, τόσο στα έργα με αποτύπωμα κόκκινου καρμπόν σε χαρτί, όσο και σε αυτά με μπλε μελάνι καρμπόν από τη σειρά της Βιβλιοθήκης. Δεν επαναλαμβάνει δηλαδή εικόνες ή μοτίβα, αλλά επαναλαμβάνει τον ίδιο τρόπο μεταγραφής ή αποτύπωσης των κειμένων σε κάθε σειρά.
Στην περίπτωση των έργων με αποτύπωμα μπλε καρμπόν, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί τον ίδιο τύπο χαρτιού, τον ίδιο τύπο καρμπόν, ακόμα και τον ίδιο τύπο στυλό για κάθε έργο. Οι διαφορές μεταξύ των έργων σχετίζονται με άλλες συνισταμένες, όπως το μέγεθος του βιβλίου ή το λογοτεχνικό είδος (πεζογραφία, ποίηση, θεατρικό κλπ.)
Η Θάλεια Χιώτη έχει και αυτή ως αφετηρία το βιβλίο. Από τις αποκολλημένες σελίδες αναδημιουργεί πλέγματα, νήματα και υφάνσεις, από την επανάληψη των οποίων προκύπτει μια κωδικοποιημένη πληροφορία. Η γνώση είναι, προέρχεται από ανα-γνώσεις. Μερικές είναι παράδοξες, διασταυρούμενες, υποδόριες. Τα "ξεφλουδισμενα"κείμενα του Φρόιντ όπως η ερμηνευτική των ονείρων είναι μια από αυτές.
Μια άλλη προσέγγιση εκθέτει η Μαρία Οικονομοπούλου η οποία κεντά πάνω σε ύφασμα. Οι παρατιθέμενες τακτικές σειρές από γυναικείες παλάμες παραπέμπουν αυτομάτως στην χειρομαντεία αλλά και, συνειρμικά, στην κίνηση του χεριού που δημιουργεί. Με αφετηρία την φωτογραφία, συνθέτει φυτικές επαναλήψεις, άνθη και φύλλα, σε επαναλαμβανόμενες παραλλαγές σε σχήμα Όμικρον, δηλαδή μια ανθοφορούσα διακοσμημένη έλλειψη.
Η Έφη Σπύρου επίσης δημιουργεί μοτίβα που θυμίζουν κεντήματα, έστω και αν το χρηστικό υλικό της είναι βιομηχανικό. Πρόκειται για ένα πλέγμα δομών και συστημάτων, το οποίο αντανακλά και κοινωνικές εμπειρίες, όπως και οικολογικούς προβληματισμούς.
Στις 11 εικαστικές παρεμβάσεις περιλαμβάνονται τα γλυπτά του Αλέκου Κυραρίνη και του Beppe Caturegli. Ο Αλέκος Κυραρίνης επεξεργάζεται το μάρμαρο. Αντλεί από φυτικά στοιχεία, η επανάληψη των οποίων δημιουργεί ρυθμικά μοτίβα. Τα έργα αυτά, λεπτεπίλεπτα ως προς την σχολαστική τους επεξεργασία, παραπέμπουν στα λιθανάγλυφα της Τήνου, αλλά και στα δαντελωτά κεντήματα της παραδοσιακής χειροτεχνίας του νησιού. Αντιθέτως, ο Beppe Caturegli, με χρηστικό υλικό τον πηλό, δημιουργεί αρχετυπικούς κόσμους. Επεξεργάζεται αφαιρετικά τον χρόνο ως κύκλο, δηλαδή ένα σχήμα χωρίς αρχή ή τέλος.
Τέλος, ο Πάνος Χαραλάμπους στο έργο του από την ενότητα Tobacco Archive ζωγραφίζει επαναλαμβανόμενους αριθμούς και γράμματα - λογαριασμούς, ημερομηνίες και ονόματα πάνω σε επιφάνεια φτιαγμένη από αλλεπάλληλες στρώσεις φύλων καπνού. Στο βίντεο “Η κλέφτρα καρακάξα”, αποτυπώνει τον εαυτό του σε μια επανάληψη, μια συστηματική και σταθερή ρουτίνα φροντίδας, η οποία οδηγεί στην εξημέρωση και την ταύτιση.
Παράλληλα με την έκθεση στην CITRONNE Gallery, στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου εγκαινιάζεται η ατομική έκθεση του Αλέκου Κυραρίνη «Ἐπὶ τύμβῳ», την οποία οργανώνει και συνεπιμελείται η CITRONNE Gallery. Διάρκεια έκθεσης: 27 Μαΐου – 30 Σεπτεμβρίου, 2023.