loading icon

I…Loop de Loop…

kcochctiH, 2021, εκτύπωση laser σε χαρτί, 52 x 63 εκ.

Ο Καθηγητής, 2022, εκτύπωση laser σε καμβά, 181 x 112 εκ.

Chef Mayo Nnaise, 2010, εκτύπωση laser σε χαρτί, 39 x 29 εκ.

Στηβ Γιανάκος
I...Loop de Loop...
9 Φεβρουαρίου - 22 Μαρτίου, 2023
Αθήνα

Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226

Email
info@citronne.com

Ώρες λειτουργίας
Τρί, Πέμ, Παρ: 11.00-20.00
Τετ, Σάβ: 11.00-16.00

Σχετικά με τον καλλιτέχνη

O Στηβ Γιανάκος γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1938 και σπούδασε στο Pratt Institute, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Άρχισε να δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν κυριαρχούσε η Pop Art. Του απονεμήθηκαν σημαντικά βραβεία και υποτροφίες, επί παραδείγματι η υποτροφία Guggenheim (1995) και το βραβείο Pollock-Krasner (1996). Τα έργα του συμπεριλαμβάνονται στις σημαντικότερες δημόσιες συλλογές της Αμερικής: στο MoMA, στο Guggenheim, στο Whitney Museum, στο Brooklyn Museum, στο Neuberger Museum, στο Contemporary Arts Museum (Houston), στο San Francisco Museum of Art, στο Contemporary Arts Museum (Chicago), στο University Museum (Berkeley), στις συλλογές του Ιδρύματος Judith Rothschild Contemporary και της Τράπεζας Chase Manhattan, καθώς και στις συλλογές του CNAP στη Γαλλία. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από σαράντα ατομικές εκθέσεις παγκοσμίως σε γνωστά μουσεία και αίθουσες τέχνης: Guggenheim, PS1 (MoMA) στις γκαλερί Leo Castelli, Marian Goodman και Barbara Gladstone. Έχει, επίσης, συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές εκθέσεις με άλλους σημαντικούς Αμερικανούς καλλιτέχνες –ενδεικτικά: MoMA, New Museum, Brooklyn Museum, Queens Museum στη Νέα Υόρκη, Bonnefantenmuseum στο Μάαστριχτ. Το 2017 το Musée des Beaux Arts de Dole στην Γαλλία παρουσίασε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη.
> Δείτε τη σελίδα του καλλιτέχνη

Σχετικά με την έκθεση

Ο Στηβ Γιανάκος, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς καλλιτέχνες σήμερα, παρουσιάζει στην CITRONNE την πρόσφατη δουλειά του, έργα μεγάλων διαστάσεων του 2022. Η ενότητα αυτή πλαισιώνεται και από έξι παλαιότερα έργα, αναφορές στην προηγούμενη δουλειά του.

Το έργο του Γιανάκου, είναι έργο προκλητικό που αρνείται να ενταχθεί σε κατηγορίες – ποπ αρτ, σουρεαλισμός, μινιμαλισμός. Χαρακτηριστικό της δουλειάς του είναι οι δυνατές εικόνες και οι αφηγήσεις οι οποίες προκαλούν έκπληξη, δυσπιστία, αμηχανία ακόμη και απειλή στον θεατή. Ο καλλιτέχνης κτίζει τις αφηγήσεις του με φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία. Επαναπραγματεύεται, με προσωπικό υπόγειο τρόπο, τα όρια ανάμεσα στο προσωπικό και το κοινωνικό, το αθώο και το διεστραμμένο- αντιφάσεις οι οποίες, όμως, συνομιλούν και συγχέονται. Πρόκειται για πολυσήμαντο έργο όπου συχνά οι τίτλοι που δίνει ο καλλιτέχνης στα έργα του λειτουργούν συμπληρωτικά με την εικόνα. Ο θεατής καλείται να αποκωδικοποιήσει ένα ατελείωτο παίγνιο με αναφορές slang, αναγραμματισμούς, εσκεμμένη ανορθογραφία. Ο Στηβ Γιανάκος έχει ευδιάκριτες αναφορές, αλλά δυσδιάκριτη ανάγνωση. Μεταπλάθει την πραγματικότητα με καυστικό χιούμορ. Κυριαρχεί ο σεξουαλικός υπαινιγμός, η απομυθοποίηση του κάθε κοινωνικού προτύπου. Ο καλλιτέχνης υποχρεώνει τον θεατή να αποφασίσει ο ίδιος τα όρια.

Πρωταγωνιστής στην έκθεση του Στηβ Γιανάκου Ι…Loop de Loop… στην CITRONNE Gallery, είναι μια non-binary φιγούρα, ένα ανδρικό πρόσωπο με τσιγκελωτό μουστάκι που τοποθετείται σε διαφορετικά γυναικεία σώματα. Όπως σημειώνει ο καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης Θανάσης Μουτσόπουλος, στο κείμενο του στον κατάλογο της έκθεσης, «πρώτη φορά στο πολύχρωμο σύμπαν του Γιανάκου το gender-bender εμφανίζεται τόσο έντονα. Κατά έναν τρόπο είναι μια φυσική συνέχεια της πρότερης δουλειάς του, όπου η διάλυση και η αποδόμηση των μορφών πρωταγωνιστούσαν. Εξίσου (το gender-bender) προβάλλεται σαν φυσική συνέχεια, λόγω της σεξουαλικής ελευθεριότητας που ανέκαθεν χαρακτήριζε το έργο του. Εξάλλου, ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της δουλειάς του καλλιτέχνη ήταν πάντα η αμφισβήτηση και η διάλυση των στερεοτύπων. Το έργο του Στηβ Γιανάκου, το 2023, εμφανίζεται στην πιο πυκνή και πολύπλοκη μορφή του. Ο Γιανάκος έχει επεκτείνει και διαφοροποιήσει την κριτική του στο Αμερικανικό Όνειρο, ενώ παράλληλα μοιάζει να αφουγκράζεται τις σαρωτικές κοινωνικές και ανθρωπολογικές αλλαγές που συντελούνται εδώ και κάποια χρόνια. Νομίζω ότι θα είναι μια φάση στην ιστορική του πορεία στην οποία θα επανερχόμαστε τακτικά στο μέλλον…»

Η έκθεση του Στηβ Γιανάκου, εντάσσεται στην επιδίωξη της CITRONNE Gallery να παρουσιάζει στον χώρο της σημαντικούς καλλιτέχνες της ελληνικής διασποράς. Αντιπροσωπεύει το πνεύμα του glocal, δηλαδή την σχέση ανάμεσα στην εντοπιότητα και τα παγκόσμια δίκτυα. Έχουν παρουσιαστεί και στο παρελθόν ατομικές εκθέσεις καλλιτεχνών ελληνικής καταγωγής (Κωνσταντίνου Ξενάκη, Κρις Γιανάκου και Στήβεν Αντωνάκου). Οι καλλιτέχνες αυτοί κομίζουν μία οπτική η οποία δεν είναι “ελλαδική”. Στα έργα τους, όμως, ενυπάρχουν επεξεργασμένες εκφάνσεις πατρογονικές, με εμφανείς ή αφανείς αναφορές στους πολιτισμικούς κανόνες της μακρινής καταγωγής, της “πατρίδας”- μια ιδεατή πραγματικότητα που διαπερνάει τις γενεές. Η διπλή πολιτισμική ταυτότητα αναπαράγει, ανασυνθέτει, αλλά και κάποτε κατεδαφίζει τα συνήθη στερεότυπα, κοινωνικά ή ιστορικά.

ΤΑΝΓΚΡΑΜ

Δημήτρης Αναστασίου. Νησιά, 2018-2022. Λάδι σε καμβά, κεντρικός πίνακας 100 x 190 εκ. και οι 16 πίνακες δορυφόροι 43 x 29 εκ. έκαστος.

Δημήτρης Αναστασίου. Νησιά, Πίνακας Δορυφόρος: Διασταυρούμενα Μονοπάτια, 2018-2022. Λάδι σε καμβά, 43 x 29 εκ.

Δημήτρης Αναστασίου. Το Κουκλόσπιτο, 2022. Λάδι σε μουσαμά, 200 x 120 εκ.

Δημήτρης Αναστασίου. Μέρος 2ο: Καλοκαίρι (αυτοπροσωπογραφία με έγκαυμα από τον ήλιο), 2018. Λάδι σε ξύλο, 40 x 30 εκ.

Δημήτρης Αναστασίου. Η Ανθρώπινη Κατάσταση ΙΙΙ (Ο Ψαρεύων), 2020-2022. Mολύβι σε χαρτί, 50 x 70 εκ.

Δημήτρης Αναστασίου. Αδάμ (και Εύα), δίπτυχο, 2020. Mολύβι σε χαρτί, 52 x 40 εκ.

Δημήτρης Αναστασίου. (Αδάμ και) Εύα, δίπτυχο, 2020. Mολύβι σε χαρτί, 50 x 40 εκ.

Δημήτρης Αναστασίου
ΤΑΝΓΚΡΑΜ
1 Δεκεμβρίου, 2022 - 28 Ιανουαρίου, 2023
Αθήνα

Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226

Email
info@citronne.com

Ώρες λειτουργίας
Τρί, Πέμ, Παρ: 11.00-20.00
Τετ, Σάβ: 11.00-16.00

Σχετικά με τον καλλιτέχνη

Ο Δημήτρης Αναστασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου αποφοίτησε με άριστα το 2006, από το εργαστήριο του Χρόνη Μπότσογλου. Έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις («Τάνγκραμ» στη γκαλερί Citronne-Αθήνα το 2022, «Α=-Α» στην αίθουσα τέχνης ena το 2018, «Εξιστορημένες Εικόνες» το 2012 και «Πίνακες που αναπαριστούν πίνακες» το 2009 στην αίθουσα τέχνης Καπλανών 5). Έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 50 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ρωσία, Κύπρος), καθώς και σε διεθνείς φουάρ στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ελβετία και τη Γερμανία. Το graphic novel του «Α=-Α» κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο και στα Αγγλικά από τις εκδόσεις Jonathan Cape.
> Δείτε τη σελίδα του καλλιτέχνη

Σχετικά με την έκθεση

Η ατομική έκθεση του Δημήτρη Αναστασίου στην γκαλερί CITRONNE-Αθήνα παρουσιάζει μία ενότητα με 19 σπονδυλωτά / πολύπτυχα έργα. Τα έργα αυτά έχουν ως βασικό άξονα το στοιχείο της αινιγματικής αφήγησης η οποία, εσκεμμένα, αφήνεται ανοιχτή σε εκδοχές. Ο καλλιτέχνης αφηγείται, προβάλλει μια προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας. Ο θεατής καλείται να συμμετάσχει, να δημιουργήσει μια άλλη προσωπική εκδοχή, δηλαδή να ερμηνεύσει την αφήγηση- ακόμη και να την αλλάξει τελείως. Όπως συμβαίνει εξ ορισμού στην Τέχνη, δεν υπάρχει μία μοναδική και δεδομένη ανάγνωση του έργου, αλλά τόσες όσες και οι θεατές. Αυτό ακριβώς δηλώνει εξ αρχής και ο τίτλος «Τάνγκραμ». Όπως στο κινέζικο παιχνίδι, τα σπονδυλωτά αυτά έργα παρουσιάζονται σε μία συγκεκριμένη εκδοχή και διάταξη η οποία, όμως, μπορεί να αλλάξει, εν μέρει ή εν όλω, και έτσι να ακυρωθεί η αρχική αφήγηση.

Τα έργα έχουν αναπαραστατικό και ρεαλιστικό χαρακτήρα - απόρροια δυνατού σχεδίου και εξαιρετικής ζωγραφικής δεξιότητας. Ο ρεαλισμός αναπαριστά και παραπέμπει σε καθημερινές εικόνες, σε γνώριμα στιγμιότυπα- ντοκουμέντα. Στην συνέχεια, όμως, η διάρθρωσή τους σε σύνολα-πολύπτυχα συγκροτεί μία άλλη ανοίκεια και αποσταθεροποιητική πραγματικότητα: αναμειγνύονται αλήθειες, ψευδαισθήσεις, ουτοπίες, αμφιλεγόμενες καταστάσεις, αναπάντητα ερωτηματικά, έλλειψη βεβαιότητας. Έτσι, η «ρεαλιστική» απεικόνιση της καθημερινότητας φθάνει να αντανακλά υπαρξιακά αιτήματα με διφορούμενες απαντήσεις και ακατανόητα συμπεράσματα. Τα παρεμβαλλόμενα διάκενα εισάγουν την αυθαίρετη μετάβαση από τον έναν χώρο στον άλλο και από τον έναν χρόνο στον άλλο. Τα έργα, έτσι, γίνονται ζωγραφικά καρέ σε μία σκηνοθετημένη, σχεδόν κινηματογραφική παρουσίαση.

Στην απεικόνιση αυτή ο Δημήτρης Αναστασίου συμμετέχει ενεργά, παρουσιάζεται «αυτοπροσώπως»- όπως πράττει ο Χίτσκοκ, υπενθυμίζοντας ότι είναι παρών, όχι μόνον ως σκηνοθέτης-παρατηρητής, αλλά και ως δρων πρόσωπο. Οι αυτοπροσωπικές εμφανίσεις-παρεμβολές του Αναστασίου, επιπλέον, ανασύρουν ενδόμυχα στρώματα μνήμης, τα οποία καλύπτονται πίσω από αναγνωρίσιμες όψεις μια σχεδόν ανώνυμης «φωτογραφημένης» καθημερινότητας. Η αστική ζωή, ο «κενός» συγχρωτισμός των ανθρώπων και το διφορούμενο της ανθρώπινης ύπαρξης συσσωρεύονται αθροιστικά και συνθέτουν μνημονικές κατασκευές οι οποίες, σχεδόν στανικά, επιβάλλονται στο υποσυνείδητο.

Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί και, φυσικά, να αποστασιοποιήσει τον θεατή από αυτήν την περίκλειστη πραγματικότητα η οποία συντίθεται από θραύσματα και σπαράγματα του συλλογικού ή και ατομικού βίου, αλλά και από το υλικό των ονείρων τα οποία, ασφαλώς, δεν ακολουθούν κανόνες ορθολογισμού. Πρόκειται για μονοστρωματικές αποσπασματικές μνήμες, αναμεμειγμένες με δυσανεκτικά αισθήματα αποξένωσης και απομόνωσης. ΄Όπως και το ιψενικό, το «κουκλόσπιτο» του Αναστασίου «εγκιβωτίζει» το κεντρικό πρόσωπο σε μια εύθραυστη πραγματικότητα-ουτοπία. Από την ψευδή ασφάλεια της ανωνυμίας ανάμεσα στο πλήθος, ο καλλιτέχνης δραπετεύει σε μια ανασφαλή πορεία, μια περιπλάνηση προς την αναζητούμενη αλήθεια.
Σε όλες του τις εκθέσεις ο Αναστασίου πραγματεύεται τα ίδια ερωτήματα. Ζωγραφίζει την ασάφεια, την αμφιβολία, την αυταπάτη, την ψευδο-κανονικότητα και, τελικά, το κρυμμένο κενό. Περιέρχεται την πραγματικότητα με μια φαινομενικά ανώδυνη αφήγηση η οποία, όμως, όπως και τα παραμύθια ή τα παιχνίδια των ρόλων, εμπεριέχει και την απειλή και τον φόβο. Ο ζωγράφος κρούει το διαχρονικό σαμαράκειο «Σήμα Κινδύνου», σε έναν κόσμο εν κινδύνω.

My Caves

Πάνος Φαμέλης, 2022. Μολύβι, μολυβοκάρβουνο και παστέλ σε βαμμένο μαύρο χαρτί, 106 x 76 εκ.

Φωτογραφία εγκατάστασης από την έκθεση "My caves" του Πάνου Φαμέλη

Φωτογραφία εγκατάστασης από την έκθεση "My caves" του Πάνου Φαμέλη

Φωτογραφία εγκατάστασης από την έκθεση "My caves" του Πάνου Φαμέλη

Φωτογραφία εγκατάστασης από την έκθεση "My caves" του Πάνου Φαμέλη

Πάνος Φαμέλης., Σαΐτα 2022. Τρισδιάστατο σχέδιο σε χαρτί, 90 x 42 x 8 εκ.
Πάνος Φαμέλης
My Caves
20 Οκτωβρίου - 26 Νοεμβρίου, 2022
Αθήνα

Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226

Email
info@citronne.com

Ώρες λειτουργίας
Τρί, Πέμ, Παρ: 11.00-20.00
Τετ, Σάβ: 11.00-16.00

Σχετικά με τον καλλιτέχνη

Ο Πάνος Φαμέλης, γεννημενος το 1979, είναι καλλιτέχνης και ανεξάρτητος επιμελητής με έδρα την Αθήνα. Δουλεύει με πληθώρα μέσων όπως ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, περφόρμανς και θέατρο. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Under Construction group. Έχει επιμεληθεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, όπως: “A letter to Esme” και “Νο Land”, μια Two Women Solo Show (Γκαλερί Crux Αθήνα), “Grounded” (Re-Culture Festival), “Coney Island” (Γκαλερί Έρση), “Art is hard” (Φεστιβάλ Αθήνα - Θεσσαλονίκη), “Black Jack 21 Καλλιτέχνες”, (Καζίνο της Ρόδου) και “Oasis”, (Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα). Έχει συμμετέχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του ανήκουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.
> Δείτε τη σελίδα του καλλιτέχνη

Σχετικά με την έκθεση

Η ατομική έκθεση του Πάνου Φαμέλη, “My Caves” περιλαμβάνει μια σειρά από “τοπιογραφίες” και γλυπτά σε αφηρημένες φόρμες. Στην ενότητα αυτή, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αποκλειστικά μολύβια, γραφίτες, μολυβοκάρβουνα και ξηροπαστέλ σε χαρτί.

Πρόκειται για μια σπουδή πάνω στην γραφή και στο σχέδιο “επί χάρτου”, η οποία διαμορφώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Μέσα από ένα σύμπλεγμα με αναπαραστάσεις και αφηρημένες φόρμες, πλάθεται μια συνολική “απόκοσμη” εικόνα, ανάμεσα σε ένα ρεαλιστικό και έναν υπερβατικό κόσμο.

Τοπία από ορίζοντες και ουρανούς (skyscapes, ουρανογραφίες) συνδυάζονται με επιτοίχια γλυπτά από χαρτί, τα οποία ο καλλιτέχνης ορίζει ως “γλυπτικά σχέδια”. Με αυτόν τον τρόπο τονίζει την εικαστική του έρευνα ως προς την σχέση ανάμεσα στην αφαίρεση και την αναπαράσταση και, κυρίως, την σχέση ανάμεσα σε δύο και τρεις διαστάσεις, η οποία χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις εκφάνσεις των έργων του.

Τα έργα αυτά εμμένουν σε έναν ενδιάμεσο τόπο, μεταξύ γλυπτικής και ζωγραφικής, κυρίως μεταξύ χρόνου και χώρου. Ουσιαστικά, στην ενότητα αυτή αποτυπώνονται άχρονες και άχρωμες στιγμές οι οποίες είναι, δυνάμει, ημέρα και νύχτα μαζί· όταν το ορατό φως προέρχεται ταυτοχρόνως από τον ήλιο και από την σελήνη. Υπάρχουν στιγμές όπου το φως γίνεται σκοτάδι και αντιστρόφως.

Βασικό ερέθισμα για την δημιουργία της συγκεκριμένης σειράς αποτελεί η μουσική και η ποίηση. Διαμορφώνουν την εννοιολογική υπόσταση των έργων, καθώς και τον παλμό-ρυθμό ο οποίος εκπέμπεται μέσα από την χειρονομία της γραφής.

Η γραφή αυτή γεννάται μέσα από κάτι παράδοξο, ένα μαύρο αποτύπωμα. Είναι σαν το ίχνος που αφήνει το μολύβι το οποίο, όταν εφαρμόζεται με μια χειρωνακτική επιμονή, καταλήγει να παράγει φωτεινές επιφάνειες και, κατά μια έννοια, καθίσταται «αυτόφωτο». Πρόκειται, δηλαδή, για μια εγκεφαλική και σωματική διαδικασία τριβής μέσα στο μαύρο, η οποία δημιουργεί λάμψεις φωτός.

Who Will Fight the Dragon?

Φωτογραφία εγκατάστασης από την έκθεση του Νίκου Ποδιά και του Αλέκου Κυραρίνη.

Φωτογραφία εγκατάστασης με έργα του Νίκου Ποδιά.

Αλέκος Κυραρίνης. «Ο Χορός των Δράκων ΙI», 2021. Μικτή τεχνική σε πάπυρο, 40 x 40 εκ.

Αλέκος Κυραρίνης. «Ο Ήλιος της Αφρικής», 2022. Μικτή τεχνική σε πάπυρο, 60 x 41 εκ.

Φωτογραφία εγκατάστασης με έργα του Νίκου Ποδιά.

Φωτογραφία εγκατάστασης με έργα του Αλέκου Κυραρίνη.

Ομαδική έκθεση
Who Will Fight the Dragon?
23 Ιουλίου - 10 Σεπτεμβρίου, 2022
Πόρος

Πλατεία Αφων Βιρβίλη
18020 Πόρος
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 697 9989 684

Ώρες λειτουργίας
Δευ-Κυρ: 19.00-23.00

Σχετικά με τους καλλιτέχνες

> Δείτε τη σελίδα του Γιάννη Αδαμάκου

> Δείτε τη σελίδα του Μιχάλη Κατζουράκη

> Δείτε τη σελίδα του Δημοσθένη Κοκκινίδη

> Δείτε τη σελίδα του Αλέκου Κυραρίνη

> Δείτε τη σελίδα του Τάσου Μαντζαβίνου

> Δείτε τη σελίδα του Εμμανουήλ Μπιτσάκη

> Δείτε τη σελίδα του Kωνσταντίνου Ξενάκη

> Δείτε τη σελίδα του Σωτήρη Σόρογκα

> Δείτε τη σελίδα του Γιάννη Ψυχοπαίδη

Σχετικά με την έκθεση

Ο Αλέκος Κυραρίνης και ο Νίκος Ποδιάς, με κοινές παραστάσεις από τα νεανικά τους χρόνια, συνεκθέτουν μία εικαστική συνήχηση με θέμα τον δράκοντα. Αφετηρία και σκοπός της έκθεσης αυτής είναι η ανάδειξη των δύο αυτών εικαστικών κόσμων οι οποίοι, αν και εμφανώς διαφοροποιούνται ως προς τις συγκυρίες, μπορούν να ταυτιστούν.

Στα έργα τους συναντώνται εικαστικές συμπτώσεις, αλλά και διαφοροποιήσεις. Στο πλαίσιο αυτής της συνύπαρξης, διακρίνεται το συγγενές κλίμα σε ζητήματα τα οποία, εξαρχής, καθορίζουν τα έργα. Έχει να κάνει με τον συσχετισμό και την ποσόστωση της ουσίας της γοητείας την οποία ασκεί ο τρόμος (uncanny). Εκεί ακριβώς συναντιούνται· μια κοινή τοποθέτηση απέναντι στο αρχέτυπο.

«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός» λέει ο Γιώργος Σεφέρης. (Πάνω σε μια χειμωνιάτικη ακτίνα, Δ) Ο Αλέκος Κυραρίνης χτίζει το φως ως μία γεωγραφία. Σχηματίζει συνέχεια συσχετισμούς δυνάμεων που οργανώνουν την όρασή μας ως καλλιγραφικά αναπτύγματα. Τα έργα του Νίκου Ποδιά συναντούν το φως και εκτείνονται ανταποδίδοντάς το. Υφαίνουν το πιο λεπτό αισθητήριο της όρασης. Κέντρο τους είναι και η ίδια η χειροναξία η οποία, μέσα από την ικανότητα της αίσθησης, μετατρέπεται σε φιλοσοφία.

Ο Αλέκος Κυραρίνης λέει για τον δράκοντα: «Μικρό παιδί, πίστευα ότι ο καλός είναι όντως καλός και ο κακός είναι όντως κακός. Γνωρίζω τώρα, πως μια τέτοια προσέγγιση, τόσο απλή στη βάση της, μόνον ένα παιδί μπορεί να κάνει. Γιατί τα παιδιά και ζητούν και ξέρουν. Οι δράκοι που ζωγραφίζω σήμερα, αν και συμβολίζουν το κακό, δεν είναι εντελώς κακοί. Έχουν ενηλικιωθεί μαζί μου. Αρκετά χρόνια τώρα περιλαμβάνονται στα έργα μου, προοδευτικά αλλαγμένοι και με χαρακτηριστικά κοινά με το καλό που αντιμάχονται. Γιατί εγώ τελικά αυτά τα δύο προσπαθώ να τα συμφιλιώσω. Και να συμφιλιωθώ κι εγώ με εκείνο το παιδάκι που μεγάλωσε».

Από την δική του πλευρά ο Νίκος Ποδιάς επισημαίνει για τον δράκοντα - τον θεματικό άξονα της έκθεσης: «Δράκος από το “δέρκομαι” που σημαίνει βλέπω καθαρά. Ον μυθικό, βρίσκεται στην μυθολογία αρκετών πολιτισμών· άλλοτε με θετικούς και άλλοτε με αρνητικούς συμβολισμούς. Για την Δύση ο δράκος θεωρείται η ενσάρκωση του κακού και του χάους και η μάχη μαζί του είναι η μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Όμως, στις χώρες της Ανατολής συμβολίζει την δύναμη και την χάρη και λατρεύεται ως άγγελος. Πολλά είναι αυτά που και στις μέρες μας προκαλούν δέος και τρόμο. Μπορούμε να σταθούμε μπροστά στους φόβους μας με όπλα φτιαγμένα από χαρτί; Η έκθεση Who Will Fight the Dragon? έγινε αφορμή για να ανακαλύψουμε, με τον Αλέκο Κυραρίνη, την κοινή μυθολογία πίσω από το έργο μας».

Εγγύτητες και Αποστάσεις II

Dessislava Terzieva, The Cave You Fear to Enter Holds The Treasure That You Seek, 2022 Μια site specific εγκατάσταση. (Λεπτομέρεια έργου)

Φωτογραφία εγκατάστασης με έργα του Πάνου Φαμέλη και της Νικόλ Οικονομίδου.

Kwaku Yaro, Mantele’s Wedding, 2022 Ακρυλικό, πλαστική και υφασμάτινη σακούλα σε χαλί, 206 x 123 cm.

Cédric Kouamé, Gifted Mold, 2022 Aρχειακή φωτογραφία, 50 x 40 cm. Edition 1 of 7.

Πάνος Χαραλάμπους, Αρχείο Καπνού : Λογαριασμοί, 1996 Mικτή τεχνική με φύλλα καπνού 200 x 200 cm.(Λεπτομέρεια έργου)

Φωτογραφία Εγκατάστασης με έργα της Λελλέ Δεμερτζή. Φωτογραφικό κολάζ σε καθρέφτη 32 x 32 cm (το καθένα).

Αντώνης Βολανάκης, All is less (τρίπτυχο). Lambda C-prints, αλουμίνιο, plexiglass, ξύλινες κορνίζες, 84 x 66cm & 149 x 114cm & 80 x 60cm. Edition of 3.

Ebenezer Nana Bruce, Yellow Shawl, 2021, Ακρυλικό σε καμβά, 125 x 102 cm.
Ομαδική έκθεση
Εγγύτητες και Αποστάσεις
14 Ιουλίου - 15 Οκτωβρίου, 2022
Αθήνα

Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226

Email
info@citronne.com

Ώρες λειτουργίας
Τρί, Πέμ, Παρ: 11.00-20.00
Τετ, Σάβ: 11.00-16.00

Η CITRONNE Gallery - Αθήνα θα παραμείνει κλειστή για όλο τον Αύγουστο.

Σχετικά με τους καλλιτέχνες

Ο Αντώνης Βολανάκης (γεν.1976) σπούδασε / ερεύνησε στα: Wimbledon College of Art, Saint Martins College of Art, Aalto University, Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Η πρακτική του αποτελεί αμάλγαμα συνέργειας μεταξύ ανθρωπίνων σχέσεων και αισθητικής, ποίησης και πολιτικής, εικαστικών και παραστατικών τεχνών. Από το 2003 εστιάζει στις γυναικείες αφηγήσεις και το 2006 ίδρυσε την πλατφόρμα συνάντησης και συνεργασίας blind date. Δημιουργεί εγκαταστάσεις, περφόρμανς, εκθέσεις, και δράσεις στη δημόσια σφαίρα μαζί με κοινότητες σε: Ηνωμένες Πολιτείες (Anya and Andrew Shiva Gallery, Dixon’s Place, Kimmel Galleries), Αγγλία (Royal Opera House-Covent Garden, National Theatre), Ελλάδα (DOCUMENTA 14, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Μουσείο Μπενάκη, Ίδρυμα Κακογιάννη, Μπιενάλε Αθήνας), Ελβετία (Αρχαιολογικό Μουσείο της Βασιλείας), Γεωργία (Ιστορικό Μουσείο της Τιφλίδας), Γαλλία, Καναδά, Τσεχία, Φινλανδία. H δημιουργία ασφαλών χώρων ανταλλαγής και δημιουργικότητας είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής του πρακτικής και από το 2005 διδάσκει / ερευνά αδιαλείπτως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε Ελλάδα, Γαλλία, ΗΠΑ. Σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει λάβει υποστήριξη από τα ιδρύματα: Fulbright, Linbury, Ωνάση, London Institute, Arts and Humanities Research Board (UK), Λεβέντη, Προποντίς, Σπυρόπουλος, και Β&Ε Γουλανδρή.

O Chiderah Bosah (γεν. 2000) είναι ένας αυτοδίδακτος εικαστικός καλλιτέχνης που ανακάλυψε την αγάπη του για την τέχνη σε μικρή ηλικία, αναπαράγοντας σε χαρτί με μολύβι τις φιγούρες που συναντούσε σε εικονογραφημένα βιβλία. Το πρώιμο ενδιαφέρον του με τον καιρό μεταλλάχθηκε σε μια ώριμη και συνειδητή επιλογή καριέρας για αυτόν τον Νιγηριανό ζωγράφο με έδρα το Port-Harcourt. Μεγαλώνοντας στην Αφρική, και αποκτώντας προσωπική εμπειρία για την πραγματικότητα ενός έγχρωμου ανθρώπου, ο Bosah έχει ως στόχο την επικοινωνία και το μοίρασμα της καθημερινής του εμπειρίας. Ο Bosah χρησιμοποιεί την τέχνη του όχι μόνο σαν πεδίο έκφρασης, αλλά και ως αγγελιοφόρο της φωνής του λαού του. Εξερευνώντας το μέσο της ελαιογραφίας, η τεχνική του περιλαμβάνει την αναπαράσταση, τον απλοποιημένο ρεαλισμό και την προσωπογραφία, ως οχήματα για να απεικονίσει την ανθεκτικότητα της ζωής των Αφρικανών στην πατρίδα τους. Η μοναδικότητα της τεχνοτροπίας του Bosah έγκειται στην χρήση απαλών και ωχρών αποχρώσεων που ολοκληρώνουν το αφήγημά του. Δουλειά του έχει εκτεθεί σημαντικά art fairs στην Αφρική, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Λελλέ Δεμερτζή (γεν. 1993) είναι απόφοιτος του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (2017). Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της από το μεταπτυχιακό τμήμα MA Raumstrategien (Πολιτικές Δημόσιου Χώρου) της Σχολής Καλών Τεχνών Kunsthochschule Weißensee στο Βερολίνο, ήταν 12-Month Intern για το International Program του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στην Νέα Υόρκη. Το 2020 βραβεύτηκε από την ARTWORKS και είναι Visual Arts Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Νέων Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. To έργο της (περφόρμανς, βίντεο, εγκαταστάσεις, φωτογραφικά κολάζ) έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Βερολίνο, Ζυρίχη και Λουκέρνη, Σάλτσμπουργκ, Ακκρά, και Νέα Υόρκη. Είναι ιδρυτικό μέλος του καλλιτεχνικού διδύμου Reservoir Peacocks με αντικείμενο την άνευ όρων γυναικεία χειραφέτηση. Το έργο της έχει ως αφετηρία το σώμα και ερευνά θέματα ταυτότητας και ετερότητας, παρουσίας και απουσίας, τον ενδιάμεσο χώρο, τη γλώσσα και τη σιωπή, τη μνήμη και τo ίχνoς.

O Courage K. Hunke (γεν. 2000) είναι σύγχρονος καλλιτέχνης με έδρα το Ashaiman, Tema στα προάστια της Ακκρά. Η πρακτική του περιλαμβάνει τόσο ακρυλικό χρώμα σε καμβά όσο και γραφίτη. Είναι μέλος της κολεκτίβας Artemartis, με έδρα την Ακκρά. Τα έργα του πρόσφατα εκτέθηκαν στην ομαδική έκθεση “Birds of A Feather”, μια συνεργασία των Artemartis και του Phillips Auction House στο Λονδίνο. Η τέχνη του αντλεί από τις ιστορίες καθημερινών γυναικών και παιδιών στην Γκάνα.

O Cédric Kouamé (γεν. 1992) είναι ένας σύγχρονος πολυμεσικός καλλιτέχνης, μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός (γνωστός και ως African Diplomat) γεννημένος στο Abidjan, Ακτή Ελεφαντοστού. Κατέχει δίπλωμα στις Επικοινωνίες και σπουδάζει στο μεταπτυχιακό εγκαταστάσεων και περφόρμανς στις Βρυξέλλες. Έχει εκπαιδευτεί επίσης στο χώρο τεχνών Klaym στο Abidjan, με μέντορες τις φωτογράφους Joana Choumali και Flurina Rothenberger. Έχει συμμετέχει σε πληθώρα residencies και εργαστηρίων με τους γλύπτες Kafana Soro και Daniel Bamigbadé. Με έδρα ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Abidjan, δραστηριοποιείται ανάμεσα σε γλυπτική, φωτογραφία και περφορμικές επιτελέσεις. Το αναλογικό φωτογραφικό του έργο αποτελείται από αστικές προσωπογραφίες, αρχιτεκτονική φωτογραφία -κυρίως σε φιλμ 35mm- και από την συλλογή φθαρμένων αρνητικών που ξεκίνησε το 2012. Οι περισσότερες από αυτές τις φωτογραφίες αντανακλούν την ρίξη ανάμεσα σε τοπικές πρακτικές και το αποικιοκρατικό μοντέρνο: αφενός μελετάει τον αντίκτυπο αυτής της ρίξης στο ιβοριανό κοινωνικό γίγνεσθαι και αφετέρου προτείνει την ιδέα ότι η εικόνα, ακόμη και κατεστραμμένη, πάντα θα προδίδει μια ιστορία ή ένα συναίσθημα του εικονιζόμενου.

Ο Αλέκος Κυραρίνης (γεν. 1976) μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του, Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από 1997 έως και το 2003, με καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Ψυχοπαίδη. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία «Ημερολόγιο Ομίλου Alpha 2003», «Επαληθεύοντας τη νύχτα», «Encima del subsuelo / Πάνω απ’ το υπέδαφος», «Σταλαγματιά από τα κεραμίδια» και τα τεύχη 1, 2, 3 του περιοδικού «Νέα Ευθύνη». Συνεργάζεται με το περιοδικό «Φρέαρ» και με τον πολιτιστικό χώρο «Baumstrasse». Έχει εκδόσει ένα δοκιμιακό βιβλίο για τη ζωγραφική με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2011. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, την Τήνο, τον Πόρο, την Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

O Εbenezer Nana Bruce (γεν. 1988) είναι ένας αναπαραστατικός ζωγράφος και προσωπογράφος που ζει και εργάζεται στην Ακκρά, Γκάνα. Μετά την αποφοίτηση του απο το Ghanatta College of Art το 2012, εμβαθύνει την πρακτική του με πειραματισμό εργαλείων και υλικών, και εξερευνά, μελετά και εμπειριώνει την ζωή μέσα και πίσω από τα δυναμικά πλήθη και τους κοντινούς του ανθρώπους. Έτσι αναδεικνύει τις νέες τάσεις στην χώρα του, αναγνωρίζει τα ζητήματα που καλείται να προσεγγίσει, και ζωγραφίζει την εικόνα της σύγχρονης γκανής κοινωνίας. Ως καλλιτέχνης, νιώθει την ευρεία ευθύνη του προς τον πολιτισμό, αλλά και την κοινωνία: να ανυψώσει την χώρα του μέσα από την πρακτική του, ενισχύοντας την συνείδηση της γύρω από γεωπολιτικές συνθήκες και γύρω από ζητήματα που μας αφορούν όλους, και ως εκ τούτου, ανοίγοντας ερωτήσεις που πυροδοτούν συζητήσεις προς την εύρεση λύσεων. Ο Nana Bruce εν τέλει προσφέρει στον θεατή μια εσώτερη ματιά της κοινωνίας, μέσα από την δική του οπτική γωνία, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως πολίτης. Χρησιμοποιώντας παχιές πινελιές ακρυλικού χρώματος στον καμβά, ο Nana Bruce δίνει εικόνα και μορφή στο αφήγημά του με μια εξπρεσιονιστική πινελιά.

Η Νικόλ Οικονομίδου (γεν. 1992) είναι εικαστικός και ανεξάρτητη επιμελήτρια η οποία εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2015) και κάτοχος Μεταπτυχιακού MFA του Parsons, The New School (2019). Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Γεροντέλη, του Elizabeth Greenshields Foundation και του IBM Grant for Artists in New Media. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως τις Getting out of Zola, PS: Communitism (2022), Back to Athens 7, Cheapart (2020), ABIO, BETON7 Gallery (2016) και Inspire: Effective Spaces, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2015), Life-Giving Art: 9 Women Artists of the Diaspora, CUNY (2020) και Beneath Them Was Forever, Westbeth Gallery (2019). Έχει υπάρξει απασχολούμενη καλλιτέχνης (artist in residence) στο Agora Collective του Βερολίνου στα τέλη του 2016. Επιπρόσθετα, έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη κριτικός στη επιτροπή για την απονομή των βραβείων Scholastic Art & Writing 2022 που απονέμονται από τη Συμμαχία για Νέους Καλλιτέχνες και Συγγραφείς (Alliance for Young Artists and Writers). Η καλλιτέχνης έχει ιδρύσει επίσης, μαζί με την συνεργάτιδα της Natalia Almonte, το Paradoxluxe, μια κολεκτίβα που σχολιάζει κριτικά τις αναγωγικές αντιλήψεις της Ελλάδας και του Πουέρτο Ρίκο. Συνεπιμελήθηκαν την έκθεση We Are Here To Serve You (2020) στην γκαλερί Arnold & Sheila Aronson στο Μανχάταν, η οποία θα ταξιδέψει στην Pública: στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο (2022) και ύστερα θα ακολουθήσει η Αθήνα (2022). Η έκθεση What is Real? την οποία συνεπιμελήθηκε με τη Natalia Almonte και την Tunie Betesh, παρουσιάστηκε στο The Real House στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 2021.

H Dessislava Terzieva (γεν. 1989) είναι σύγχρονη καλλιτέχνης Βουλγαρο-Αμερικανικής καταγωγής με έδρα ανάμεσα σε Detroit και τη Sofia. Είναι απόφοιτος του BA Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Oakland και του MFA Γλυπτικής της Ακαδημίας Τεχνών του Cranbrook (2021), όπου της απονεμήθηκε το Museum Purchase Award και το έργο της συμπεριλήφθηκε στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Τέχνης του Cranbrook. Πριν την έναρξη των μεταπτυχιακών της σπουδών, η Terzieva ήταν ήδη αναγνωρισμένη καλλιτέχνης στην σκηνή του Detroit με εκθέσεις σε απροσδόκητους χώρους, με διαδραστικές και τοποειδικές εγκαταστάσεις στον δημόσιο χώρο, και με επιμέλειες εκθέσεων σε ανεξάρτητους χώρους τέχνης. Έχει συμμετέχει σε εκθέσεις τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και διεθνώς, όπως: ART-O-RAMA στην Μασσαλία, Γαλλία; KO-OP στην Σόφια, Βουλγαρία; College for Creative Studies Center Gallery στο Detroit, Michigan; Sculpture Center στο Cleveland, Ohio; Aether Haha στο Άμστερνταμ, Ολλανδία; Huron Art Space στο San Francisco, Καλιφόρνια; Mönchskirche στο Salzwedel, Γερμανία; Guck mal Günther, Kunst στο Lenzburg, Ελβετία; International Biennale of Santorini στην Σαντορίνη, Ελλάδα; και Cranbrook Art Museum στα Bloomfield Hills, Michigan. Έχει επιλεγεί σε διάφορα residencies, όπως Hestia (Σερβία), Bedstuy Art Residency (Νέα Υόρκη), Atelierhaus Hilmsen (Γερμανία), και World of Co (Βουλγαρία). Το 2021 ίδρυσε την FIDANA Foundation, μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που ενθαρρύνει επεμβάσεις σύγχρονης τέχνης στο δημόσιο χώρο, αξιοποιώντας προϋπάρχουσες υποδομές.

Ο Πάνος Φαμέλης (γεν.1979) είναι καλλιτέχνης και ανεξάρτητος επιμελητής με έδρα την Αθήνα. Δουλεύει με πληθώρα μέσων όπως ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, περφόρμανς και θέατρο. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Under Construction group. Έχει επιμεληθεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, όπως: “A letter to Esme” & “Νο Land” Two Women Solo Show (Γκαλερί Crux Αθήνα), “Grounded” (Re-Culture Festival), “Coney Island” (Γκαλερί Έρση), “Art is hard” Φεστιβάλ, (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), “Black Jack 21 Καλλιτέχνες”, (Καζίνο της Ρόδου) και “Oasis”, (Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα). Έχει συμμετέχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του ανήκουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

Ο Πάνος Χαραλάμπους (γεν. 1956) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (στο εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή). Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 58η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας το 2019. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις όπως: Voice-o-gragh & Flatus Vocis, documenta 14 (Αθήνα και Κάσελ, 2017) / Genii Loci. Greek art from 1930 since today (Αγία Πετρούπολη, 2016) / White House Biennial (Βάρνα, 2016) / Breakthrough, ARCO (Μαδρίτη, 2004) / Eidos (Besançon, 2004) / Κοπεγχάγη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1996) / Ogrody (Poznań, 1996) / Kunst-Europa, Visual European Landscape (Βερολίνο, 1991) / Γλασκώβη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1990) / Οut of limits (Poznan, 1990) / 3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών από τη Μεσογειακή Ευρώπη (Βαρκελώνη, 1987). Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Επιγραφόμενα (Πόρος, 2022) / Αquis submersus (Αθήνα, 2014-15) / Tobacco Area, 1986 – 2011 (Athens, 2011) /Voice-O-Graph (Athens, 2006-2007) / Phonopolis (Athens ,2003-2004 / Psychagogia II (Athens, 2001) / 1496–2000 como humo se va (Athens, 1999-2000) / Psychagogia I (Recreation) (Athens & Thessaloniki, 1997) / ΙΧΘΥΣ (Athens,1995) / Concerning fishing (Athens,1992) / Τobacco story (Βerlin, 1991, Athens, 1990, 1988).

Ο Emmanuel Kwaku Yaro (γεν. 1995) είναι Γκανός σύγχρονος καλλιτέχνης με έδρα το Labadi, Ακκρά. Τα τελευταία έξι χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας έχει συμμετέχει σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων και έχει δουλέψει με αξιόλογα ιδρύματα όπως η Alliance Française στην Ακκρά. Η πρώτη του ατομική έκθεση στο African Regent Hotel τον εδραίωσε ως καλλιτέχνη και οδήγησε σε αυξημένο ενδιαφέρον για την δουλειά του, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Πιο πρόσφατα εξέθεσε σε ομαδικές εκθέσεις στην Efie Gallery στο Ντουπάι και στο Phillips Auction House στο Λονδίνο. Είναι μέλος της κολεκτίβας Artemartis στην Ακκρά. Εμπνευσμένος από καλλιτέχνες όπως ο Georges Seurat, ο Marie-Guillemine Benoist and ο Sami Bentil, η έρευνα και η εξέλιξη του Yaro ξεπερνούν τις πέντε αισθήσεις, και η δουλειά του αποδεικνύει το πάθος του για την λεπτομέρεια.

Σχετικά με την έκθεση

Η CITROΝΝΕ Gallery εγκαινίασε στην Αθήνα (Πατριάρχου Ιωακειμ 19, Κολωνάκι), την έκθεση «Εγγύτητες και Αποστάσεις ΙΙ».
Στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης η γκαλερί προσκάλεσε σε residency την Αμερικανίδα, βουλγαρικής καταγωγής, εικαστικό Dessislava Terzieva για να δημιουργήσει ένα site-specific έργο με πρώτες ύλες από αθηναϊκές υπαίθριες αγορές, που αντιπαραβάλλονται με υλικά, συσκευασίες και πολύχρωμα μεταχειρισμένα υφάσματα από την γενέτειρά της, μαρτυρώντας την συνέχεια της κοινής ιστορικής και πολιτισμικής συνείδησης των Βαλκανίων. Η καλλιτεχνική πρακτική της εικαστικού που περιλαμβάνει κολάζ, γλυπτά και εγκαταστάσεις αποκτά κεντροβαρικό ρόλο σε αυτήν την ομαδική έκθεση που συμμετέχουν 12 καλλιτέχνες από τρεις ηπείρους -Αμερική, Αφρική και Ευρώπη. Η Terzieva αντλεί από την ένταση μεταξύ του ελκυστικού και του απωθητικού, του παγιωμένου στον χρόνο και του προσωρινού. Εξυμνεί την φθορά των υλικών οδηγώντας τις προσωπικές της αφηγήσεις προς την αφαίρεση, επανανοηματοδοτεί τον υλικό πολιτισμό των Βαλκανίων. Στην έκθεση αυτή η CITROΝΝΕ Gallery επιχειρεί να παρουσιάσει σε ένα διάλογο που διασχίζει χωρικά σύνορα και ανατρέπει γεωγραφικά και άλλα όρια, καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής μας όπως εκφράζονται μέσα από τις φωνές σύγχρονων Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών.

Οι συμμετέχοντες εικαστικοί - Αντώνης Βολανάκης, Chiderah Bosah, Λελλέ Δεμερτζή, Courage Hunke, Cédric Kouamé, Αλέκος Κυραρίνης, Ebenezer Nana Bruce, Νικόλ Οικονομίδου, Dessislava Terzieva, Πάνος Φαμέλη, Πάνος Χαραλάμπους, Kwaku Yaro - συναντιούνται σε ένα κοινό χώρο με τα έργα τους να αναφέρονται σε εξερευνήσεις που αφορούν ζητήματα καταγωγής, φυλής, φύλου και ταυτότητας στο ολοένα πιο συμπεριληπτικό και ορατό τοπίο της σύγχρονης τέχνης ανανεώνοντας διαρκώς το διάλογο ανάμεσα σε καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, γεωγραφικές τοποθεσίες και γενιές. Ο διάλογος αυτός αφορά τον τόπο και τον χρόνο, το ανεξερεύνητο και πλούσιο τοπίο των Βαλκανίων, τις γειτνιάσεις και τις επιρροές του, τις κοινές συνθήκες και τα διαφορετικά ερεθίσματα που δίπλα σε έργα της αφρικανικής σύγχρονης παραγωγής, μας επισημαίνουν τα ζητήματα της καταγωγής και της διακίνησης της τέχνης σήμερα.

ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ 12 ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ “ΕΓΓΥΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΙΙ"

Στην έκθεση «Εγγύτητες και Αποστάσεις ΙΙ» το έργο του Kwaku Yaro απο την Γκάνα συνομιλεί τόσο με το έργο της Αμερικανίδας, Βουλγαρικής καταγωγής εικαστικού Dessislava Terzieva όσο και με τα έργα των Ελλήνων καλλιτεχνών Πάνου Φαμέλη και Πάνου Χαραλάμπους.

Η εκμετάλλευση και η εξαγωγή τοπικών φυσικών πόρων μέσω τον δρόμων του παγκοσμιοποιημένου μετα-αποικιακού εμπορίου είναι κομβική στην ανάγνωση και του έργου του Kwaku Yaro. Ο καλλιτέχνης καταφεύγει στην ανακύκλωση υλικών, όπως χαλιά, πλαστικές τσάντες και υφασμάτινες σακούλες μεταφοράς προϊόντων, κυρίως κακάο και καφέ. Tα υποκείμενά του, που απεικονίζουν μέλη της κοινότητάς του στην περιφέρεια Labadi στην Άκκρα, ντύνονται σύμφωνα με δυτικοκεντρικά πρότυπα, επηρεασμένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ποπ κουλτούρα. Η επανάχρηση υλών (upcycling) είναι για τον Yaro ένας τρόπος να προσφέρει πίσω στην κοινότητά του και να βοηθήσει στη διαχείριση της συσσώρευσης πλαστικών απορριμάτων. Ο Yaro αμφισβητεί τις πρακτικές της γρήγορης μόδας (fast fashion) με συνέπεια τις υπέρογκες ποσότητες απόβλητων που καταλήγουν στις ακτές της Δυτικής Αφρικής, και αναρωτιέται για την θέση της χώρας του στο σύγχρονο οικονομικό και γεωπολιτικό γίγνεσθαι.

Μέσα παραγωγής και πρωτόκολλα εμπορίου μετατρέπονται επίσης στο υπόβαθρο του έργου του Πάνου Φαμέλη. Η σειρά “γλυπτικών σχεδίων” silencer χρησιμοποιεί ευτελείς ξύλινες επιφάνειες μεταφοράς εμπορευμάτων. Η επάλληλη αυτοματοποιημένη μεταγραφή ποιημάτων καθιστά τη γραφή δυσανάγνωστη: η γλώσσα μετουσιώνεται σε εικόνα και ρυθμό. Ο Φαμέλης αντιπαραβάλλει το προσωπικό με το κοινωνικό, και διερωτάται πώς συνυπάρχουν οι δύο εντάσεις στη διαμόρφωση μιας υποκειμενικής ταυτότητας σε στιγμές κρίσης. Η συνένωση των επιφανειών παραπέμπει αισθητικά στις ραφές του Yaro, αλλά ταυτόχρονα αντηχεί την προσπάθεια συγκόλλησης όλων των κομματιών ενός κατακερματισμένου όλου.

Η σειρά έργων Tobacco Archive του Πάνου Χαραλάμπους ( ο οποίος παρουσιάζει έως τις 31 Οκτωβρίου τα “Επιγραφόμενα" και στο Αρχαιλογικό Μουσειο Πόρου) λειτουργεί σαν ένα κολάζ υλικών διανοητικών τοπίων, “στεγνών κήπων”, που μαρτυρούν μια παραγωγική και οικονομική δύναμη που άκμασε στην Ελλάδα, αλλά τον τελευταίο μισό αιώνα έχει αργοσβήσει. Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει / επιγράφει, αριθμούς, λογαριασμούς, και ημερομηνίες σε φύλλα καπνού για να φέρει στο προσκήνιο την καθημερινή εργασία των ελλήνων καπνοκαλλιεργητών, τον σωματικό και πνευματικό μόχθο πίσω από την καλλιέργεια, την επεξεργασία, την παραγωγή και την εμπορία του προϊόντος, κύριου μέσου επιβίωσης και ευημερίας.

Το έργο του Αλέκο Κυραρίνη στην έκθεση απεικονίζει με το χαρακτηριστικό εικαστικό του ιδίωμα την Μεσόγειο - την mare nostrum - με μακρά ιστορία ζωής και μετακινήσεων, με εμπορικούς δρόμους και πολιτισμικές ανταλλαγές αιώνων.

Τα έργα της έκθεση του Cedric Kouame και του Αντώνης Βολανάκη έχουν αφετηρία ανώνυμα φωτογραφικά αρχεία. Η φθορά και η διάβρωση είναι κεντρικοί άξονες του Cedric Kouame. Ο πολυσχιδής καλλιτέχνης από την Ακτή Ελεφαντοστού Cedric Kouame συλλέγει και επεξεργάζεται φωτογραφίες εποχής προκειμένου να δώσει υλική υπόσταση στο πέρασμα του χρόνου, υπερθέτοντας στοιβάδες ιστορίας στην πρωτεύουσα Abidjan. Στο εν εξελίξει έργο Gifted Mold, πηγή της έμπνευσής του είναι το αφήγημα πως ανεξάρτητα από τον βαθμό παραμόρφωσης του φωτογραφικού υλικού, η εικόνα εξακολουθεί να μεταδίδει μια αίσθηση υπονοώντας την προσωπική ιστορία του κάθε υποκειμένου.

Παρόμοια αφηγηματική αφετηρία εκκινεί το τρίπτυχο All is less του Αντώνη Βολανάκη που βασίζεται σε ένα αρχείο γυάλινων φιλμ από τις Βρυξέλλες, αγνώστου φωτογράφου και προέλευσης. Η αντιπαράθεση της γυναικείας μορφής με την σκιά της σχάρας (που θυμίζει φυλακή) σχολιάζει την υπερμυθοποίηση της ωραιοπρέπειας, της κομψότητας, και του στολίσματος. Τα πλευρικά μέρη εμπνέονται από τους στίχους του Paul Celan “All things are less than they are. All are more” και παραπέμπουν στο παράδοξο της ταυτότητας και της αναπαράστασής της.

Η ζωγραφική της Ελληνοαμερικανίδας Νικόλ Οικονομίδου διαχειρίζεται έννοιες μνήμης και μνημειακότητας καθώς και την σχέση μεταξύ ατομικής και εθνικής ταυτότητας μέσα από σύμβολα και εικόνες νοσταλγίας. Ο πίνακας Apollo αποδοκιμάζει την οικειοποίηση της ελληνικής μυθολογίας από δυτικούς μοντέρνους ζωγράφους, και λειτουργεί ως πράξη “αποκατάστασης” (reclamation) της προγονικής της ιστορίας. Η χρήση της γλώσσας και της διαγραφής δίνουν στο έργο ιδιαίτερη δυναμική, άλλοτε ως γράμματα και άλλοτε ως σύμβολα, εξερευνώντας τους ενδιάμεσους χώρους της διπλής υπηκοότητάς της. Στο κάτω μέρος του έργου, η polaroid της προτομής του Απόλλωνα από το Μetropolitan Museum φέρνει στο προσκήνιο την πρόσβαση σε διεθνικές ιστορίες στα μητροπολιτικά μουσεία, και τα διφορούμενα κίνητρα των εκπροσώπων φύλαξης και προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η πολιτισμική μνήμη είναι η κεντρική θεματική στα υβριδικά κολάζ της Λελλέ Δεμερτζή που είναι εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία, και ειδικότερα από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Η συγχώνευση μελών γλυπτικών και ανθρώπινων σωμάτων, μέσα από φωτογραφίες που συνέλεξε σε μητροπολιτικά μουσεία ανά τον κόσμο, παραπέμπει στη διασπορά τόσο των έργων πολιτιστικής κληρονομιάς, όσο και των ανθρώπων. Μέσα από μια διαδικασία ανασυγκόλλησης χαμένων μελών, αποσκοπεί να ενσαρκώσει διαχρονικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, και να απελευθερώσει μέσα από την συνείδηση του α-τέλειου. Η χρήση του καθρέφτη καλεί τον θεατή να γίνει μέρος του έργου και να ταυτιστεί με τα αφηγήματα μυθικών πλασμάτων, θεών και θνητών, να επιτρέψει την μεταμόρφωση του τραύματος σε ουλή, και να αποδεχτεί την φθαρτότητά του.

Η απεικόνιση της κοινωνίας τους μέσα απο τα πορτραίτα που ζωγραφίζουν είναι ο άξονας των έργων του Νιγηριανού ζωγράφου Chiderah Bosah και των Ebenezer Nana Bruce και Courage Hunke απο την Γκάνα.
Τα γυναικεία πορτραίτα του Chiderah Bosah παραπέμπουν στους καθημερινούς αγώνες και την ανθεκτικότητα της Νιγηριανής νεολαίας. Επανερμηνεύοντας το στερεότυπο της «δυνατής μαύρης γυναίκας», ο Bosah είτε κατευθύνει το βλέμμα της Sonia προς τον θεατή, προκαλώντας και αφοπλίζοντας με την εσωτερική της δύναμη, είτε αποστρέφει το βλέμμα της Daisy, ξεδιπλώνοντας την τρυφερή και ευάλωτη πλευρά της. Παρά την σκοτεινή παλέτα χρωμάτων, ένα εσωτερικό φως αναδύεται μέσα από τις μορφές, που είναι εμπνευσμένες από τον στενό κοινωνικό κύκλο του καλλιτέχνη.

Ο Ebenezer Nana Bruce εστιάζει στη γυναικεία προσωπογραφία με ένα έργο εντυπωσιακών φωτεινών χρωμάτων και υπερφυσικών διαστάσεων. Η γυναικεία μορφή αναδύεται μετωπικά μέσα από το μονόχρωμο επίπεδο φόντο με παχιές πινελιές και αποκρυσταλλώνεται σαν ένα πλάσμα πέρα από τα εγκόσμια. Ο τίτλος του έργου Yellow Shawl καταδεικνύει την απόσταση ανάμεσα στην γυναίκα και την εμφάνισή της, και επομένως αναδεικνύει την πραγματικότητα της υπόστασή της πέρα από τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, την κοινωνική της θέση ή το προσωπικό της γούστο.

Τα έργα του Courage Hunke είναι πορτραίτα ανθρώπων απο τις πιό απομακρυσμένες περιοχές της χώρας του. Με την πρακτική του γιορτάζει το πνεύμα των υποκειμένων του σε όλες τους τις πτυχές και τις εκφάνσεις.

Εγγύτητες και Αποστάσεις

Ομαδική έκθεση
Εγγύτητες και Αποστάσεις
4 Ιουνίου - 18 Ιουλίου, 2022
Πόρος

Πλατεία Αφων Βιρβίλη
18020 Πόρος
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 697 9989 684

Ώρες λειτουργίας
Δευ-Κυρ: 19.00-23.00

Σχετικά με τους καλλιτέχνες

Ο Αντώνης Βολανάκης (γεν.1976) σπούδασε / ερεύνησε στα: Wimbledon College of Art, Saint Martins College of Art, Aalto University, Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Η πρακτική του αποτελεί αμάλγαμα συνέργειας μεταξύ ανθρωπίνων σχέσεων και αισθητικής, ποίησης και πολιτικής, εικαστικών και παραστατικών τεχνών. Από το 2003 εστιάζει στις γυναικείες αφηγήσεις και το 2006 ίδρυσε την πλατφόρμα συνάντησης και συνεργασίας blind date. Δημιουργεί εγκαταστάσεις, περφόρμανς, εκθέσεις, και δράσεις στη δημόσια σφαίρα μαζί με κοινότητες σε: Ηνωμένες Πολιτείες (Anya and Andrew Shiva Gallery, Dixon’s Place, Kimmel Galleries), Αγγλία (Royal Opera House-Covent Garden, National Theatre), Ελλάδα (DOCUMENTA 14, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Μουσείο Μπενάκη, Ίδρυμα Κακογιάννη, Μπιενάλε Αθήνας), Ελβετία (Αρχαιολογικό Μουσείο της Βασιλείας), Γεωργία (Ιστορικό Μουσείο της Τιφλίδας), Γαλλία, Καναδά, Τσεχία, Φινλανδία. H δημιουργία ασφαλών χώρων ανταλλαγής και δημιουργικότητας είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής του πρακτικής και από το 2005 διδάσκει / ερευνά αδιαλείπτως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε Ελλάδα, Γαλλία, ΗΠΑ. Σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει λάβει υποστήριξη από τα ιδρύματα: Fulbright, Linbury, Ωνάση, London Institute, Arts and Humanities Research Board (UK), Λεβέντη, Προποντίς, Σπυρόπουλος, και Β&Ε Γουλανδρή.

O Chiderah Bosah (γεν. 2000) είναι ένας αυτοδίδακτος εικαστικός καλλιτέχνης που ανακάλυψε την αγάπη του για την τέχνη σε μικρή ηλικία, αναπαράγοντας σε χαρτί με μολύβι τις φιγούρες που συναντούσε σε εικονογραφημένα βιβλία. Το πρώιμο ενδιαφέρον του με τον καιρό μεταλλάχθηκε σε μια ώριμη και συνειδητή επιλογή καριέρας για αυτόν τον Νιγηριανό ζωγράφο με έδρα το Port-Harcourt. Μεγαλώνοντας στην Αφρική, και αποκτώντας προσωπική εμπειρία για την πραγματικότητα ενός έγχρωμου ανθρώπου, ο Bosah έχει ως στόχο την επικοινωνία και το μοίρασμα της καθημερινής του εμπειρίας. Ο Bosah χρησιμοποιεί την τέχνη του όχι μόνο σαν πεδίο έκφρασης, αλλά και ως αγγελιοφόρο της φωνής του λαού του. Εξερευνώντας το μέσο της ελαιογραφίας, η τεχνική του περιλαμβάνει την αναπαράσταση, τον απλοποιημένο ρεαλισμό και την προσωπογραφία, ως οχήματα για να απεικονίσει την ανθεκτικότητα της ζωής των Αφρικανών στην πατρίδα τους. Η μοναδικότητα της τεχνοτροπίας του Bosah έγκειται στην χρήση απαλών και ωχρών αποχρώσεων που ολοκληρώνουν το αφήγημά του. Δουλειά του έχει εκτεθεί σημαντικά art fairs στην Αφρική, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Λελλέ Δεμερτζή (γεν. 1993) είναι απόφοιτος του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (2017). Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της από το μεταπτυχιακό τμήμα MA Raumstrategien (Πολιτικές Δημόσιου Χώρου) της Σχολής Καλών Τεχνών Kunsthochschule Weißensee στο Βερολίνο, ήταν 12-Month Intern για το International Program του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στην Νέα Υόρκη. Το 2020 βραβεύτηκε από την ARTWORKS και είναι Visual Arts Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Νέων Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. To έργο της (περφόρμανς, βίντεο, εγκαταστάσεις, φωτογραφικά κολάζ) έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Βερολίνο, Ζυρίχη και Λουκέρνη, Σάλτσμπουργκ, Ακκρά, και Νέα Υόρκη. Είναι ιδρυτικό μέλος του καλλιτεχνικού διδύμου Reservoir Peacocks με αντικείμενο την άνευ όρων γυναικεία χειραφέτηση. Το έργο της έχει ως αφετηρία το σώμα και ερευνά θέματα ταυτότητας και ετερότητας, παρουσίας και απουσίας, τον ενδιάμεσο χώρο, τη γλώσσα και τη σιωπή, τη μνήμη και τo ίχνoς.

O Courage K. Hunke (γεν. 2000) είναι σύγχρονος καλλιτέχνης με έδρα το Ashaiman, Tema στα προάστια της Ακκρά. Η πρακτική του περιλαμβάνει τόσο ακρυλικό χρώμα σε καμβά όσο και γραφίτη. Είναι μέλος της κολεκτίβας Artemartis, με έδρα την Ακκρά. Τα έργα του πρόσφατα εκτέθηκαν στην ομαδική έκθεση “Birds of A Feather”, μια συνεργασία των Artemartis και του Phillips Auction House στο Λονδίνο. Η τέχνη του αντλεί από τις ιστορίες καθημερινών γυναικών και παιδιών στην Γκάνα.

O Cédric Kouamé (γεν. 1992) είναι ένας σύγχρονος πολυμεσικός καλλιτέχνης, μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός (γνωστός και ως African Diplomat) γεννημένος στο Abidjan, Ακτή Ελεφαντοστού. Κατέχει δίπλωμα στις Επικοινωνίες και σπουδάζει στο μεταπτυχιακό εγκαταστάσεων και περφόρμανς στις Βρυξέλλες. Έχει εκπαιδευτεί επίσης στο χώρο τεχνών Klaym στο Abidjan, με μέντορες τις φωτογράφους Joana Choumali και Flurina Rothenberger. Έχει συμμετέχει σε πληθώρα residencies και εργαστηρίων με τους γλύπτες Kafana Soro και Daniel Bamigbadé. Με έδρα ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Abidjan, δραστηριοποιείται ανάμεσα σε γλυπτική, φωτογραφία και περφορμικές επιτελέσεις. Το αναλογικό φωτογραφικό του έργο αποτελείται από αστικές προσωπογραφίες, αρχιτεκτονική φωτογραφία -κυρίως σε φιλμ 35mm- και από την συλλογή φθαρμένων αρνητικών που ξεκίνησε το 2012. Οι περισσότερες από αυτές τις φωτογραφίες αντανακλούν την ρίξη ανάμεσα σε τοπικές πρακτικές και το αποικιοκρατικό μοντέρνο: αφενός μελετάει τον αντίκτυπο αυτής της ρίξης στο ιβοριανό κοινωνικό γίγνεσθαι και αφετέρου προτείνει την ιδέα ότι η εικόνα, ακόμη και κατεστραμμένη, πάντα θα προδίδει μια ιστορία ή ένα συναίσθημα του εικονιζόμενου.

Ο Αλέκος Κυραρίνης (γεν. 1976) μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του, Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από 1997 έως και το 2003, με καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Ψυχοπαίδη. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία «Ημερολόγιο Ομίλου Alpha 2003», «Επαληθεύοντας τη νύχτα», «Encima del subsuelo / Πάνω απ’ το υπέδαφος», «Σταλαγματιά από τα κεραμίδια» και τα τεύχη 1, 2, 3 του περιοδικού «Νέα Ευθύνη». Συνεργάζεται με το περιοδικό «Φρέαρ» και με τον πολιτιστικό χώρο «Baumstrasse». Έχει εκδόσει ένα δοκιμιακό βιβλίο για τη ζωγραφική με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2011. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, την Τήνο, τον Πόρο, την Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

O Εbenezer Nana Bruce (γεν. 1988) είναι ένας αναπαραστατικός ζωγράφος και προσωπογράφος που ζει και εργάζεται στην Ακκρά, Γκάνα. Μετά την αποφοίτηση του απο το Ghanatta College of Art το 2012, εμβαθύνει την πρακτική του με πειραματισμό εργαλείων και υλικών, και εξερευνά, μελετά και εμπειριώνει την ζωή μέσα και πίσω από τα δυναμικά πλήθη και τους κοντινούς του ανθρώπους. Έτσι αναδεικνύει τις νέες τάσεις στην χώρα του, αναγνωρίζει τα ζητήματα που καλείται να προσεγγίσει, και ζωγραφίζει την εικόνα της σύγχρονης γκανής κοινωνίας. Ως καλλιτέχνης, νιώθει την ευρεία ευθύνη του προς τον πολιτισμό, αλλά και την κοινωνία: να ανυψώσει την χώρα του μέσα από την πρακτική του, ενισχύοντας την συνείδηση της γύρω από γεωπολιτικές συνθήκες και γύρω από ζητήματα που μας αφορούν όλους, και ως εκ τούτου, ανοίγοντας ερωτήσεις που πυροδοτούν συζητήσεις προς την εύρεση λύσεων. Ο Nana Bruce εν τέλει προσφέρει στον θεατή μια εσώτερη ματιά της κοινωνίας, μέσα από την δική του οπτική γωνία, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως πολίτης. Χρησιμοποιώντας παχιές πινελιές ακρυλικού χρώματος στον καμβά, ο Nana Bruce δίνει εικόνα και μορφή στο αφήγημά του με μια εξπρεσιονιστική πινελιά.

Η Νικόλ Οικονομίδου (γεν. 1992) είναι εικαστικός και ανεξάρτητη επιμελήτρια η οποία εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2015) και κάτοχος Μεταπτυχιακού MFA του Parsons, The New School (2019). Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Γεροντέλη, του Elizabeth Greenshields Foundation και του IBM Grant for Artists in New Media. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως τις Getting out of Zola, PS: Communitism (2022), Back to Athens 7, Cheapart (2020), ABIO, BETON7 Gallery (2016) και Inspire: Effective Spaces, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2015), Life-Giving Art: 9 Women Artists of the Diaspora, CUNY (2020) και Beneath Them Was Forever, Westbeth Gallery (2019). Έχει υπάρξει απασχολούμενη καλλιτέχνης (artist in residence) στο Agora Collective του Βερολίνου στα τέλη του 2016. Επιπρόσθετα, έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη κριτικός στη επιτροπή για την απονομή των βραβείων Scholastic Art & Writing 2022 που απονέμονται από τη Συμμαχία για Νέους Καλλιτέχνες και Συγγραφείς (Alliance for Young Artists and Writers). Η καλλιτέχνης έχει ιδρύσει επίσης, μαζί με την συνεργάτιδα της Natalia Almonte, το Paradoxluxe, μια κολεκτίβα που σχολιάζει κριτικά τις αναγωγικές αντιλήψεις της Ελλάδας και του Πουέρτο Ρίκο. Συνεπιμελήθηκαν την έκθεση We Are Here To Serve You (2020) στην γκαλερί Arnold & Sheila Aronson στο Μανχάταν, η οποία θα ταξιδέψει στην Pública: στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο (2022) και ύστερα θα ακολουθήσει η Αθήνα (2022). Η έκθεση What is Real? την οποία συνεπιμελήθηκε με τη Natalia Almonte και την Tunie Betesh, παρουσιάστηκε στο The Real House στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 2021.

H Dessislava Terzieva (γεν. 1989) είναι σύγχρονη καλλιτέχνης Βουλγαρο-Αμερικανικής καταγωγής με έδρα ανάμεσα σε Detroit και τη Sofia. Είναι απόφοιτος του BA Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Oakland και του MFA Γλυπτικής της Ακαδημίας Τεχνών του Cranbrook (2021), όπου της απονεμήθηκε το Museum Purchase Award και το έργο της συμπεριλήφθηκε στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Τέχνης του Cranbrook. Πριν την έναρξη των μεταπτυχιακών της σπουδών, η Terzieva ήταν ήδη αναγνωρισμένη καλλιτέχνης στην σκηνή του Detroit με εκθέσεις σε απροσδόκητους χώρους, με διαδραστικές και τοποειδικές εγκαταστάσεις στον δημόσιο χώρο, και με επιμέλειες εκθέσεων σε ανεξάρτητους χώρους τέχνης. Έχει συμμετέχει σε εκθέσεις τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και διεθνώς, όπως: ART-O-RAMA στην Μασσαλία, Γαλλία; KO-OP στην Σόφια, Βουλγαρία; College for Creative Studies Center Gallery στο Detroit, Michigan; Sculpture Center στο Cleveland, Ohio; Aether Haha στο Άμστερνταμ, Ολλανδία; Huron Art Space στο San Francisco, Καλιφόρνια; Mönchskirche στο Salzwedel, Γερμανία; Guck mal Günther, Kunst στο Lenzburg, Ελβετία; International Biennale of Santorini στην Σαντορίνη, Ελλάδα; και Cranbrook Art Museum στα Bloomfield Hills, Michigan. Έχει επιλεγεί σε διάφορα residencies, όπως Hestia (Σερβία), Bedstuy Art Residency (Νέα Υόρκη), Atelierhaus Hilmsen (Γερμανία), και World of Co (Βουλγαρία). Το 2021 ίδρυσε την FIDANA Foundation, μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που ενθαρρύνει επεμβάσεις σύγχρονης τέχνης στο δημόσιο χώρο, αξιοποιώντας προϋπάρχουσες υποδομές.

Ο Πάνος Φαμέλης (γεν.1979) είναι καλλιτέχνης και ανεξάρτητος επιμελητής με έδρα την Αθήνα. Δουλεύει με πληθώρα μέσων όπως ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, περφόρμανς και θέατρο. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Under Construction group. Έχει επιμεληθεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, όπως: “A letter to Esme” & “Νο Land” Two Women Solo Show (Γκαλερί Crux Αθήνα), “Grounded” (Re-Culture Festival), “Coney Island” (Γκαλερί Έρση), “Art is hard” Φεστιβάλ, (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), “Black Jack 21 Καλλιτέχνες”, (Καζίνο της Ρόδου) και “Oasis”, (Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα). Έχει συμμετέχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του ανήκουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

Ο Πάνος Χαραλάμπους (γεν. 1956) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (στο εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή). Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 58η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας το 2019. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις όπως: Voice-o-gragh & Flatus Vocis, documenta 14 (Αθήνα και Κάσελ, 2017) / Genii Loci. Greek art from 1930 since today (Αγία Πετρούπολη, 2016) / White House Biennial (Βάρνα, 2016) / Breakthrough, ARCO (Μαδρίτη, 2004) / Eidos (Besançon, 2004) / Κοπεγχάγη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1996) / Ogrody (Poznań, 1996) / Kunst-Europa, Visual European Landscape (Βερολίνο, 1991) / Γλασκώβη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1990) / Οut of limits (Poznan, 1990) / 3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών από τη Μεσογειακή Ευρώπη (Βαρκελώνη, 1987). Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Επιγραφόμενα (Πόρος, 2022) / Αquis submersus (Αθήνα, 2014-15) / Tobacco Area, 1986 – 2011 (Athens, 2011) /Voice-O-Graph (Athens, 2006-2007) / Phonopolis (Athens ,2003-2004 / Psychagogia II (Athens, 2001) / 1496–2000 como humo se va (Athens, 1999-2000) / Psychagogia I (Recreation) (Athens & Thessaloniki, 1997) / ΙΧΘΥΣ (Athens,1995) / Concerning fishing (Athens,1992) / Τobacco story (Βerlin, 1991, Athens, 1990, 1988).

Ο Emmanuel Kwaku Yaro (γεν. 1995) είναι Γκανός σύγχρονος καλλιτέχνης με έδρα το Labadi, Ακκρά. Τα τελευταία έξι χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας έχει συμμετέχει σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων και έχει δουλέψει με αξιόλογα ιδρύματα όπως η Alliance Française στην Ακκρά. Η πρώτη του ατομική έκθεση στο African Regent Hotel τον εδραίωσε ως καλλιτέχνη και οδήγησε σε αυξημένο ενδιαφέρον για την δουλειά του, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Πιο πρόσφατα εξέθεσε σε ομαδικές εκθέσεις στην Efie Gallery στο Ντουπάι και στο Phillips Auction House στο Λονδίνο. Είναι μέλος της κολεκτίβας Artemartis στην Ακκρά. Εμπνευσμένος από καλλιτέχνες όπως ο Georges Seurat, ο Marie-Guillemine Benoist and ο Sami Bentil, η έρευνα και η εξέλιξη του Yaro ξεπερνούν τις πέντε αισθήσεις, και η δουλειά του αποδεικνύει το πάθος του για την λεπτομέρεια.

Σχετικά με την έκθεση

Η γκαλερί CITRONNE εφέτος παρουσιάζει στον Πόρο μια έκθεση με έργα καλλιτεχνών που προέρχονται από τρεις ηπείρους - Ευρώπη, Αφρική και Αμερική. Πρόκειται για τους 12 καλλιτέχνες: Αντώνη Βολανάκη, Chiderah Bosah, Λελλέ Δεμερτζή, Courage Hunke, Cédric Kouamé, Αλέκο Κυραρίνη, Ebenezer Nana Bruce, Νικόλ Οικονομίδου, Dessislava Terzieva, Πάνο Φαμέλη, Πάνο Χαραλάμπους, Kwaku Yaro.
Η ταχύτατη πρόοδος της τεχνολογίας, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, διευκολύνει την επικοινωνία, καταργεί de facto τα σύνορα και εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Ιδέες, άνθρωποι, αγαθά, υλικά ή άυλα, κυκλοφορούν απρόσκοπτα και φέρνουν κοντά όλες τις όψεις και τις παραδόσεις της Ανθρωπότητας.

Στους αντίποδες αυτής της ισοπεδωτικής -παγκοσμιοποιητικής- εξέλιξης, οι επιμέρους τόποι αμύνονται. Δρουν άλλοτε επιθετικά, άλλοτε φοβικά, άλλοτε διεισδυτικά - σε μια προσπάθεια να διατηρηθούν οι παραδόσεις, οι ταυτότητες, οι κλίμακες των αξιών που καθόρισαν και σηματοδότησαν την μικρή ή μεγάλη Ιστορία της κάθε περιοχής.

Αυτό το πνεύμα, αυτή την διαφοροποιούμενη θεώρηση του κόσμου επιδιώκει να προβάλει η γκαλερί CITRONNE. Η έκθεση "Εγγύτητες και Αποστάσεις" φέρνει στο εικαστικό προσκήνιο μια πολλαπλή ανάγνωση του κόσμου. Οι ήπειροι είναι διακριτές· ενοποιούνται, όμως, στο πλαίσιο της Τέχνης - η οποία άλλωστε, εξ ορισμού, υπερβαίνει τον αισθητό κόσμο.

Στα εκτιθέμενα έργα ο επισκέπτης παρατηρεί αυτήν την "τοπική" οπτική. Τα έργα κινούνται σε μία ευρύτατη κλίμακα η οποία ανοίγεται από το επαναλαμβανόμενο προσωποπαγές θέμα έως την αφαιρετική προσέγγιση της Ιστορίας και την ερμηνεία της. Οι επιλεκτικές παραστάσεις των καλλιτεχνών εμφανίζουν τις μνήμες του τόπου- είτε ως καταγωγή και μακρινή αναφορά είτε ως συνεχές βίωμα.

Η επιμελήτρια της έκθεσης Λ. Δεμερτζή στο εισαγωγικό κείμενο της έκθεσης σημειώνει ”Πέρα από το τοπικό και το παγκόσμιο, η ταυτότητα σκιαγραφείται ως το παλίμψηστο των δύο κόσμων, ως ένας ρευστός και διαρκώς μεταβαλλόμενος ενδιάμεσος χώρος. Οι ταυτότητες διαμορφώνουν και διαμορφώνονται αενάως από την εκάστοτε θέση μας μέσα και προς τον κόσμο. Φιλοδοξώντας να αποκρυπτογραφήσει τα ειδοποιά συστατικά της σύγχρονης διατοπικής συλλογικότητάς μας, η έκθεση συγκεντρώνει ένα εύρος καλλιτεχνικών πρακτικών που εκτείνονται από τη ζωγραφική έως τη φωτογραφία και τις εγκαταστάσεις, δίνει έμφαση στα σημεία συνάντησης της συλλογικής εμπειρίας, και τιμά τις αποκλίσεις και τις διαφοροποιήσεις μεταξύ πολιτισμών, γεωγραφικών θέσεων, ατομικοτήτων, και καλλιτεχνικών προσεγγίσεων."

Η συνύπαρξη των έργων αυτών δεν δημιουργεί αναγκαστικά κάποια σύνθεση. Δημιουργεί όμως την έντονη και σαφή εντύπωση ενός κόσμου, όπου το εικαστικό βλέμμα έχει τα περιθώρια και την δύναμη να συνθέτει το σήμερα, χωρίς να προδίδει το χθες· να ενοποιεί τον χώρο, χωρίς να καταργεί τον χαρακτήρα του.