loading icon

Σχετικά με τον καλλιτέχνη

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1952. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1973-1978) με δασκάλους τους Μυταρά, Μαυροϊδή και Τέτση. Συνέχισε με ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι (1978-1981), όπου ήρθε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα και τα μεγάλα έργα του παρελθόντος. Παράλληλα με το εικαστικό του έργο, έχει διδάξει σχέδιο και χρώμα στο Εργαστήρι Τέχνης της Χαλκίδας και στη Σχολή Βακαλό. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και τη Νέα Υόρκη (Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, 2002). Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το λεύκωμα Γιάννης Αδαμάκος: Ζωγραφική 1977-2007. Συμμετείχε επίσης στην Α ́ Μπιενάλε της Αθήνας (Destroy Athens, 2007) και σε θεματικές εκθέσεις (1994: «Η Απώλεια της Μορφής στο χώρο», «Τα Εφήμερα της Τέχνης», κ.ά.). Το 2013 πραγματοποιήθηκε έκθεση πρόσφατων έργων του στο Μουσείο Μπενάκη.

Σχετικά με την έκθεση

Το ενδιαφέρον στη σημερινή δουλειά του Αδαμάκου δεν είναι η αφήγηση αυτή καθαυτή, αλλά ο τρόπος ανταπόκρισης στον έξω κόσμο και την ανθρώπινη φύση, απ ́όπου πηγάζουν όλες οι ιδιαίτερες μορφές τέχνης. Ασφαλώς δε θα διεκδικήσουμε νεο-εξπρεσιονιστικά στοιχεία σε αυτή τη ζωγραφική. Θα θυμίσουμε μόνο πως οποιοδήποτε εξπρεσιονιστικός πίνακας προξενεί μια σχεδόν σωματική αίσθηση στο θεατή. Πρόκειται για τα συγκινησιακά βιώματα που εκφράζονται με τα μη ρεαλιστικά χρώματα αλλά με κίτρινα και κόκκινα, παρμένα ζωντανά από το τρομαχτικό ανθρώπινο πάθος. Όταν μάλιστα νιώσει κανείς σωματική αντίδραση τότε πράγματι η θεωρία επιβεβαιώνεται.

Παρ ́ όλες τις λεπτές και εξακολουθητικές εναλλαγές στο ύφος της ζωγραφικής, οι εικόνες στη ζωγραφική του Αδαμάκου είναι ενστικτωδώς ικανές να εξαναγκάζουν τη μνήμη να επεκτείνει το πεδίο της σημασίας της. Χωρίς μολαταύτα να στρεβλώνει φανερά το κανονικό σχήμα ενός φυσικού τοπίου. Και αυτό είναι καλλιτεχνική μαστοριά. Ουσιαστικά η αντίληψη του τόπου έχει μια ψυχολογική όψη, αφού είναι τόσο στενά δεμένη με την εναλλασσόμενη ψυχική διάθεση του κάθε ατόμου που κοιτάει και γι ́ αυτό δεν αποτελεί συγκεκριμένη, αντικειμενική τεχνική. Ο καλλιτέχνης υιοθετεί με το ένστικτό του παραδοσιακές μορφές, προσπαθεί να αποδώσει με αυτές αντικειμενική έκφραση σε ένα εσώτερο περιστατικό, και με τον τρόπο αυτό να του δώσει υπόσταση.