Ο Γιώργος Λάππας (Κάιρο, 1950 – Αθήνα, 2016) υπήρξε ένας πρωτοπόρος Έλληνας καλλιτέχνης με διεθνή παρουσία που αναμετρήθηκε με τα όρια της γλυπτικής μέσα από ένα πολυδιάστατο έργο. Αυτό περιλαμβάνει κατασκευές διατεταγμένες ως εγκαταστάσεις, διαμελισμένες φιγούρες, αυτο-φωτιζόμενες φωτογραφικές μεμβράνες, και νέον. Θεμέλιο της τέχνης του ήταν η έρευνα του στην κλινική ψυχολογία, το ενδιαφέρον του για την ιστορία διαφορετικών πολιτισμών και την αρχαία Αιγυπτιακή τέχνη. Το έργο του δημιουργεί απρόσμενους συσχετισμούς υλικών, ενεργοποιεί καινοτόμες σχέσεις γλυπτού-χώρου, σώματος και κίνησης, υλικής και άυλης αίσθησης ενός γλυπτού. Προσεγγίζει το έργο ως υποκείμενο και όχι μόνον ως αντικείμενο θέασης. Τον καλλιτέχνη απασχολούν η μέθεξη, η μαγεία, το παιχνίδι, η μαντεία, η σύμπτωση, ο εξαγνισμός, η μεταμόρφωση, και ο χώρος που μαγνητίζει. Τα έργα του δημιουργούν την παραίσθηση μιας επισφαλούς ισορροπίας, ενός στροβιλισμού ενέργειας, εμπεριέχουν το παράδοξο, διακρίνονται από διακειμενικότητα καθώς επίσης από κατασκευαστική πρωτοτυπία και αρτιότητα. Συνδιαλέγονται με κινητήριες δυνάμεις του ψυχισμού και της ανθρωπότητας, που αποδίδονται ως ψυχο-διανοητικά πλέγματα-τοπία. Έζησε στις ΗΠΑ, ταξίδεψε παγκοσμίως και εφάρμοσε μια ρηξικέλευθη διδασκαλία ως Καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Είχε εκθέσει στην Μπιενάλε της Βενετίας (Aperto, 1988, Ελληνικό Περίπτερο, 1990), του Σάο Πάολο (1987) και της Αλεξάνδρειας (1984, πρώτο βραβείο), καθώς και στη Metropolis (Martin Gropius Bau, 1991).