Γιάννης Αδαμάκος

Ανάδυση

15 Ιουλίου, 2017 - 4 Σεπτεμβρίου, 2017

Πόρος

Πλατεία Αφων Βιρβίλη
18020 Πόρος
Ελλάδα

(+30) 697 9989 684

Ώρες Λειτουργίας
Δευ-Κυρ:
11.00-13.00 &19.00-23.00

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1952. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1973-1978) με δασκάλους τους Μυταρά, Μαυροϊδή και Τέτση. Συνέχισε με ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι (1978-1981), όπου ήρθε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα και τα μεγάλα έργα του παρελθόντος. Παράλληλα με το εικαστικό του έργο, έχει διδάξει σχέδιο και χρώμα στο Εργαστήρι Τέχνης της Χαλκίδας και τη Σχολή Βακαλό. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και τη Νέα Υόρκη (Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, 2002). Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το λεύκωμα Γιάννης Αδαμάκος: Ζωγραφική 1977-2007. Συμμετείχε επίσης στην Α ́ Μπιενάλε της Αθήνας (Destroy Athens, 2007) και σε θεματικές εκθέσεις (1994: «Η Απώλεια της Μορφής στο χώρο», «Τα Εφήμερα της Τέχνης», κ.ά.). Το 2013 πραγματοποιήθηκε έκθεση πρόσφατων έργων του στο Μουσείο Μπενάκη.

Ο Γιάννης Αδαμάκος έρχεται πάντα από την ίδια αφετηρία και κατευθύνεται στον ίδιο προορισμό. Η “Μεθόριος Μνήμη” επιχειρεί να εξαντλήσει τα όρια ανάμεσα στον αισθητό κόσμο και την υποκειμενική-υποσυνείδητη πρόσληψη της πραγματικότητας. Ανασύρει και εξηγεί τα ίχνη της μνήμης. Περιγράφει την περιβάλλουσα φύση, με βασικό στοιχείο την θάλασσα· όχι μόνον γιατί το υγρό στοιχείο διέπεται από μια λανθάνουσα ομοιογένεια και χαρακτηρίζεται από την απεραντοσύνη, αλλά και γιατί παραπέμπει σε αρχέγονες μνήμες και πολυποίκιλους συσχετισμούς.

Λάδια σε μεγάλο και μικρό μέγεθος όπως και μικρές ακουαρέλες συνθέτουν την εφετινή έκθεση. Τα μεγάλα έργα αποσκοπούν να επεκταθούν στον χώρο· να μην αφήσουν, δηλαδή, στον θεατή περιθώρια να αποσπάσει την προσοχή του εκτός πίνακα, εκτός έργου. Οι μικρές ακουαρέλες λειτουργούν αυτοτελώς, αλλά, ταυτοχρόνως, ως προσχέδια-μελέτες για τα μεγάλα έργα, ως υποθήκες για το μέλλον. Στα πρόσφατα έργα του ο Γιάννης Αδαμάκος εισάγει και ένα νέο στοιχείο, την γεωμέτρηση στην οργάνωση του ζωγραφικού χώρου. Και αυτό το στοιχείο, όμως, εντάσσεται στο πλαίσιο του αφηρημένου εικαστικού ιδιώματος: όπως πάντα, ο ζωγράφος, αναζητεί κατ’αρχήν την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας, ελεύθερα, χωρίς να περιορίζεται από ρεαλιστικές δεσμεύσεις. Η επιλογή αυτή ιχνηλατείται διαχρονικά, σε όλες τις δημιουργίες του. Η εικαστική διαδρομή του καλλιτέχνη ξεκινά από τον εξπρεσιονισμό, δηλαδή με δημιουργίες-κραυγές και εξελικτικά καταλήγει σε μια ονειρική ακινησία, με δημιουργίες σιωπηλές. Τα εκτιθέμενα έργα κινούνται στην ιδεατή μεθόριο ανάμεσα στον υπόκωφο θόρυβο και την εκκωφαντική σιωπή.

Ο Γιάννης Αδαμάκος αυτο-ορίζεται και οροθετείται μέσα στο τοπίο –ένα τοπίο, όμως, όχι υποχρεωτικά αναγνωρίσιμο. Περνάει από το φως στο σκοτάδι και αντιστρόφως· η “μεθόριος" είναι οι σκιές. Η ίδια παλινδρόμηση λειτουργεί παραστατικά ανάμεσα στο όνειρο και το βίωμα, ανάμεσα στην φύση και την φαντασία. Η θάλασσα, το νερό, εξασφαλίζει στον καλλιτέχνη ένα πολύτιμο μέσον, καθώς αντανακλά και, ταυτοχρόνως, διαθλά την οπτική του τοπίου. Η νύχτα, ακόμη και (υπο)φωτισμένη, εντείνει αυτή την αίσθηση, καθώς “φλουτάρει” τους όγκους, ομογενοποιεί τα ετερόκλητα στοιχεία και εξωραΐζει το περιβάλλον. Οι άνθρωποι εικαστικά απουσιάζουν· υπάρχουν, όμως, υπαινικτικά, καθώς το τοπίο, η ατμόσφαιρα είναι το προϊόν του υποσυνείδητου και της συνειρμικής μνήμης. Το μεταίχμιο, η “μεθόριος" ανάμεσα στο υπάρχον και το φαντασιακό ορίζεται από το χρώμα, ένα βαθύ μπλε με αποχρώσεις που παραπέμπουν και πάλι σε μνήμες, προσωπικές ή συλλογικές.

Η εικαστική άποψη, η ερμηνεία της ανθρώπινης πραγματικότητας, βασίζεται κατά το μεγαλύτερό της μέρος σε μια σειρά από συνειρμούς και υποκειμενικές αναφορές. Η αλήθεια του Γιάννη Αδαμάκου μας παραπέμπει στην αρχική της έννοια, δηλαδή τον εξοστρακισμό της λήθης, το θρίαμβο της μνήμης.