Η Μαίρη Χριστοφίδη δεν εικονογραφεί μηνύματα, ούτε αφηγείται ιστορίες. Επισημαίνει απλώς μικρές συμπτώσεις στο πλαίσιο της καθημερινότητας της, που προκύπτουν από τη συνάντηση ασήμαντων γεγονότων που επιλέγουν οι αισθήσεις της με τη σημασία που τους αποδίδει η μνήμη της μέσω του φωτογραφικού της κάδρου. Έτσι, με μικρά επιλεγμένα σπαράγματα χτίζει την προσωπική της χρονική καμπύλη. Η επιτυχία της οφείλεται μεταξύ άλλων στην πριμοδότηση και διαφύλαξη της φωτογραφικής διαδικασίας. Έτσι, το φωτογραφικό αποτέλεσμα διατηρεί την πολυσημία του και την αφαιρετική του δύναμη και η φωτογραφική διαδικασία το μυστήριο που την προκαλεί.