Σχετικά με τον καλλιτέχνη
Σχετικά με την έκθεση
Στην ατομική έκθεση του Κώστα Πανιάρα στην Γκαλερί CITRONNE, τα «Τοπία της Μνήμης» επικεντρώνονται στα επιζωγραφισμένα αντίγραφα και στην αμφίθυμη διαχείριση του πολιτισμικού παρελθόντος. Η έκθεση «Τοπία της Μνήμης» επιδιώκει να προσεγγίσει την εξέλιξη του ανεικονικού εικαστικού ιδιώματος του καλλιτέχνη και να αναδείξει τα εξ αρχής διακριτά εικαστικά και θεματολογικά στοιχεία των έργων.
Στην γκαλερί παρουσιάζεται μία ενότητα η οποία περιλαμβάνει επιζωγραφισμένα γλυπτά, από κοινού με δισδιάστατα ζωγραφικά έργα σε καμβά και χαρτί. Με αυτόν τον τρόπο, τα εκτιθέμενα έργα εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Άλλωστε, ο καλλιτέχνης θεωρεί τα επιζωγραφισμένα γλυπτά ως ζωγραφικά έργα· ότι, δηλαδή, τα αντίγραφα των γλυπτών αποτελούν μία άλλη ζωγραφική επιφάνεια. Στην γκαλερί, επομένως, παρουσιάζονται μαζί ζωγραφικά έργα σε καμβά και σε γλυπτική επιφάνεια, όπως συνήθιζε ο ίδιος.
Η έκθεση αυτή περιλαμβάνει τρεις επιμέρους ενότητες. Η πρώτη παρουσιάζει μερικά από τα τελευταία έργα του Πανιάρα, τα οποία ανήκουν στην μεγάλη ενότητα «Η Θέα», μια οπτική αναδρομή στον χώρο και στον χρόνο, με αναφορές σε προσωπικές μνήμες τοπίων. Κυριαρχούν η θάλασσα του Κορινθιακού κόλπου, η φύση και ο ουρανός, νοερές εικόνες από τον τόπο της καταγωγής του.
Η δεύτερη περιλαμβάνει επιζωγραφισμένα γλυπτά. Τα πρώτα επιζωγραφισμένα γλυπτά χρονολογούνται από την αρχή της δεκαετίας του 1980 και χειρίζονται, σχεδόν αποκλειστικά, θέματα μνήμης, «Η Μνήμη» (1984), «Η Μνήμη της Νύχτας» (1984), «Τριπλή Μνήμη της Σικυώνας» (1984). Πολλά από τα έργα αυτά επανεμφανίζονται στις επόμενες δεκαετίες, επί παραδείγματι ο «Σεβαστιανός» (1985 και 1993) -μερικές φορές με μια δραματική μεταμόρφωση, όπως το πλήρες, αλλά διχοτομημένο κεφάλι του Αλεξάνδρου (1983).
Τέλος, η τρίτη υπο-ενότητα εκθέτει παλαιά έργα τα οποία δείχνουν φανταστικά τοπία και αφηρημένες φόρμες. Διαπιστώνεται η σταδιακή απομάκρυνση από το συγκεκριμένο, νατουραλιστικό στοιχείο στην αφαίρεση. Τα έργα αυτά, λιγότερο ή και καθόλου γνωστά στην Ελλάδα, δείχνουν το νήμα μιας καλλιτεχνικής πορείας, ώς την καταληκτική της φάση. Στα έργα της δεκαετίας 1960 διακρίνεται επίσης το στοιχείο του «τυχαίου», ένα πραγματικό συγκεκριμένο υλικό το οποίο εντάσσεται και αναπλάθεται μέσα στην καλλιτεχνική δημιουργία.