Γιάννης Ψυχοπαίδης

Το Αλφάβητο – Αρχαϊκό Παλίμψηστο

8 Ιουνίου, 2019 - 30 Σεπτεμβρίου, 2019

Πόρος

Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου
Πλατεία Κορυζή
18020 Πόρος
Ελλάδα

(+30) 697 9989 684

Ώρες λειτουργίας
Δευ, Τετ-Κυρ:
08.30-16.00

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε χαρακτική στην ΑΣΚΤ με τον Κ. Γραμματόπουλο (1963-1968). Με υποτροφία της DAAD συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο (Academie der Bildenden Kunste, 1970-1976). Στη συνέχεια προσκλήθηκε από το Καλλιτεχνικό Πρόγραμμα της πόλης του Δυτικού Βερολίνου, όπου εγκαταστάθηκε έως το 1986. Κατά την παραμονή του στη Γερμανία ανέπτυξε σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα, συμμετέχοντας και σε συλλογικά σχήματα. Στην Ελλάδα, συμμετείχε στην ίδρυση της ομάδας των «Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών» (1971-1973). Συμμετείχε επίσης στην ίδρυση του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (ΚΕΤ, 1974- 1976). Το 1986 εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες και το 1993 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Το 1994 εξελέγη τακτικός καθηγητής ζωγραφικής στην ΑΣΚΤ, όπου δίδαξε έως το 2012. Έχει κάνει δεκάδες ατομικές εκθέσεις σε όλο σχεδόν τον κόσμο, σε γκαλερί, πινακοθήκες και μουσεία. Συμμετείχε επίσης σε πολλές ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις. Στην Ελλάδα έχουν γίνει αρκετές αναδρομικές παρουσιάσεις της δουλειάς του (1987-88, 1995, 1998, 2001, 2005, 2009). Το 2004 δημιούργησε τη μεγάλη εικαστική εγκατάσταση Σταθμός Ειρήνη για τον ομώνυμο σταθμό των ΗΣΑΠ. Έχουν εκδοθεί πολυάριθμα λευκώματα για το έργο του, μονογραφικές μελέτες και βιβλία με κείμενα και δοκίμιά του για την τέχνη.

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης αποτυπώνει τον χρόνο και τα ίχνη της Ιστορίας σε εικοσιτέσσερα ισομεγέθη έργα-βιβλία, το καθένα των οποίων αντιστοιχεί σε ένα γράμμα της ελληνικής Αλφαβήτου. Η αρίθμηση αυτή παραπέμπει ευθέως στην διαίρεση των ομηρικών επών σε ισάριθμες ραψωδίες. Άλλωστε, από τα έπη του Ομήρου ξεκινούν οι βασικές έγνοιες, τα διαχρονικά διλήμματα της Ανθρωπότητας: θάνατος-ζωή, μνήμη-λήθη, ταυτότητα-αποξένωση, αγάπη-αποστροφή, υπέρβαση-ύβρις. Η διαλεκτική αυτή σχέση κατέχει τον πρωταρχικό νοηματικό ρόλο στο σύνολο του έργου του Ψυχοπαίδη ο οποίος κατασκευάζει ένα “παλίμψηστο” από μαρτυρίες.

Ιχνογραφείται μια παράδοση χιλιετιών, η ελληνική γλώσσα και τα σύμβολά της, οι χαρακτήρες της. Τα βιβλία-αλφάβητα ανακαλούν στην μνήμη τα ιστορημένα κείμενα της Βυζαντινής περιόδου, αλλά και τα παιδικά αλφαβητάρια. Είναι ανοιχτά-κλειστά· δείχνουν ή υπαινίσσονται θραύσματα και αποσπάσματα της Ιστορίας. Είναι εικόνες μιας γλώσσας που πιέζεται, αναρωτιέται και αναζητεί την χαμένη ενότητα με το παρελθόν και την σχέση της με το μέλλον.

Στην παράθεση αυτή ο Ψυχοπαίδης έχει προσθέσει δύο πρόσφατα έργα-αποτυπώματα του Μουσείου, τα οποία υποχρεώνουν τον θεατή σε μια σχεδόν βίαιη αίσθηση της σύγχρονης πραγματικότητας. Το πέλμα και το γυναικείο αγαλματίδιο, εκθέματα του Μουσείου, ατόφια ή αλλοιωμένα, υπερτίθενται και εισάγουν τοπία προσφυγιάς: η διά θαλάσσης απόδραση, ο εγκλωβιστικός περιορισμός πίσω από τα συρματοπλέγματα. Πρόκειται για μια ιδεολογική κοινωνική ανάγνωση του παρόντος το οποίο, με την σειρά του, υπενθυμίζει το πιο σκοτεινό παρελθόν και προειδοποιεί για το απειλητικό μέλλον.

Το έργο της σύνθεσης εναπόκειται στον επισκέπτη θεατή.