loading icon
Ομαδική έκθεση
Εγγύτητες και Αποστάσεις
14 Ιουλίου - 15 Οκτωβρίου, 2022
Αθήνα

Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226

Email
info@citronne.com

Ώρες λειτουργίας
Τρί, Πέμ, Παρ: 11.00-20.00
Τετ, Σάβ: 11.00-16.00

Η CITRONNE Gallery - Αθήνα θα παραμείνει κλειστή για όλο τον Αύγουστο.

Σχετικά με τους καλλιτέχνες

Ο Αντώνης Βολανάκης (γεν.1976) σπούδασε / ερεύνησε στα: Wimbledon College of Art, Saint Martins College of Art, Aalto University, Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Η πρακτική του αποτελεί αμάλγαμα συνέργειας μεταξύ ανθρωπίνων σχέσεων και αισθητικής, ποίησης και πολιτικής, εικαστικών και παραστατικών τεχνών. Από το 2003 εστιάζει στις γυναικείες αφηγήσεις και το 2006 ίδρυσε την πλατφόρμα συνάντησης και συνεργασίας blind date. Δημιουργεί εγκαταστάσεις, περφόρμανς, εκθέσεις, και δράσεις στη δημόσια σφαίρα μαζί με κοινότητες σε: Ηνωμένες Πολιτείες (Anya and Andrew Shiva Gallery, Dixon’s Place, Kimmel Galleries), Αγγλία (Royal Opera House-Covent Garden, National Theatre), Ελλάδα (DOCUMENTA 14, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Μουσείο Μπενάκη, Ίδρυμα Κακογιάννη, Μπιενάλε Αθήνας), Ελβετία (Αρχαιολογικό Μουσείο της Βασιλείας), Γεωργία (Ιστορικό Μουσείο της Τιφλίδας), Γαλλία, Καναδά, Τσεχία, Φινλανδία. H δημιουργία ασφαλών χώρων ανταλλαγής και δημιουργικότητας είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής του πρακτικής και από το 2005 διδάσκει / ερευνά αδιαλείπτως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε Ελλάδα, Γαλλία, ΗΠΑ. Σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει λάβει υποστήριξη από τα ιδρύματα: Fulbright, Linbury, Ωνάση, London Institute, Arts and Humanities Research Board (UK), Λεβέντη, Προποντίς, Σπυρόπουλος, και Β&Ε Γουλανδρή.

O Chiderah Bosah (γεν. 2000) είναι ένας αυτοδίδακτος εικαστικός καλλιτέχνης που ανακάλυψε την αγάπη του για την τέχνη σε μικρή ηλικία, αναπαράγοντας σε χαρτί με μολύβι τις φιγούρες που συναντούσε σε εικονογραφημένα βιβλία. Το πρώιμο ενδιαφέρον του με τον καιρό μεταλλάχθηκε σε μια ώριμη και συνειδητή επιλογή καριέρας για αυτόν τον Νιγηριανό ζωγράφο με έδρα το Port-Harcourt. Μεγαλώνοντας στην Αφρική, και αποκτώντας προσωπική εμπειρία για την πραγματικότητα ενός έγχρωμου ανθρώπου, ο Bosah έχει ως στόχο την επικοινωνία και το μοίρασμα της καθημερινής του εμπειρίας. Ο Bosah χρησιμοποιεί την τέχνη του όχι μόνο σαν πεδίο έκφρασης, αλλά και ως αγγελιοφόρο της φωνής του λαού του. Εξερευνώντας το μέσο της ελαιογραφίας, η τεχνική του περιλαμβάνει την αναπαράσταση, τον απλοποιημένο ρεαλισμό και την προσωπογραφία, ως οχήματα για να απεικονίσει την ανθεκτικότητα της ζωής των Αφρικανών στην πατρίδα τους. Η μοναδικότητα της τεχνοτροπίας του Bosah έγκειται στην χρήση απαλών και ωχρών αποχρώσεων που ολοκληρώνουν το αφήγημά του. Δουλειά του έχει εκτεθεί σημαντικά art fairs στην Αφρική, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Λελλέ Δεμερτζή (γεν. 1993) είναι απόφοιτος του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (2017). Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της από το μεταπτυχιακό τμήμα MA Raumstrategien (Πολιτικές Δημόσιου Χώρου) της Σχολής Καλών Τεχνών Kunsthochschule Weißensee στο Βερολίνο, ήταν 12-Month Intern για το International Program του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στην Νέα Υόρκη. Το 2020 βραβεύτηκε από την ARTWORKS και είναι Visual Arts Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Νέων Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. To έργο της (περφόρμανς, βίντεο, εγκαταστάσεις, φωτογραφικά κολάζ) έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Βερολίνο, Ζυρίχη και Λουκέρνη, Σάλτσμπουργκ, Ακκρά, και Νέα Υόρκη. Είναι ιδρυτικό μέλος του καλλιτεχνικού διδύμου Reservoir Peacocks με αντικείμενο την άνευ όρων γυναικεία χειραφέτηση. Το έργο της έχει ως αφετηρία το σώμα και ερευνά θέματα ταυτότητας και ετερότητας, παρουσίας και απουσίας, τον ενδιάμεσο χώρο, τη γλώσσα και τη σιωπή, τη μνήμη και τo ίχνoς.

O Courage K. Hunke (γεν. 2000) είναι σύγχρονος καλλιτέχνης με έδρα το Ashaiman, Tema στα προάστια της Ακκρά. Η πρακτική του περιλαμβάνει τόσο ακρυλικό χρώμα σε καμβά όσο και γραφίτη. Είναι μέλος της κολεκτίβας Artemartis, με έδρα την Ακκρά. Τα έργα του πρόσφατα εκτέθηκαν στην ομαδική έκθεση “Birds of A Feather”, μια συνεργασία των Artemartis και του Phillips Auction House στο Λονδίνο. Η τέχνη του αντλεί από τις ιστορίες καθημερινών γυναικών και παιδιών στην Γκάνα.

O Cédric Kouamé (γεν. 1992) είναι ένας σύγχρονος πολυμεσικός καλλιτέχνης, μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός (γνωστός και ως African Diplomat) γεννημένος στο Abidjan, Ακτή Ελεφαντοστού. Κατέχει δίπλωμα στις Επικοινωνίες και σπουδάζει στο μεταπτυχιακό εγκαταστάσεων και περφόρμανς στις Βρυξέλλες. Έχει εκπαιδευτεί επίσης στο χώρο τεχνών Klaym στο Abidjan, με μέντορες τις φωτογράφους Joana Choumali και Flurina Rothenberger. Έχει συμμετέχει σε πληθώρα residencies και εργαστηρίων με τους γλύπτες Kafana Soro και Daniel Bamigbadé. Με έδρα ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Abidjan, δραστηριοποιείται ανάμεσα σε γλυπτική, φωτογραφία και περφορμικές επιτελέσεις. Το αναλογικό φωτογραφικό του έργο αποτελείται από αστικές προσωπογραφίες, αρχιτεκτονική φωτογραφία -κυρίως σε φιλμ 35mm- και από την συλλογή φθαρμένων αρνητικών που ξεκίνησε το 2012. Οι περισσότερες από αυτές τις φωτογραφίες αντανακλούν την ρίξη ανάμεσα σε τοπικές πρακτικές και το αποικιοκρατικό μοντέρνο: αφενός μελετάει τον αντίκτυπο αυτής της ρίξης στο ιβοριανό κοινωνικό γίγνεσθαι και αφετέρου προτείνει την ιδέα ότι η εικόνα, ακόμη και κατεστραμμένη, πάντα θα προδίδει μια ιστορία ή ένα συναίσθημα του εικονιζόμενου.

Ο Αλέκος Κυραρίνης (γεν. 1976) μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του, Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από 1997 έως και το 2003, με καθηγητές τους Δημήτρη Μυταρά και Γιάννη Ψυχοπαίδη. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία «Ημερολόγιο Ομίλου Alpha 2003», «Επαληθεύοντας τη νύχτα», «Encima del subsuelo / Πάνω απ’ το υπέδαφος», «Σταλαγματιά από τα κεραμίδια» και τα τεύχη 1, 2, 3 του περιοδικού «Νέα Ευθύνη». Συνεργάζεται με το περιοδικό «Φρέαρ» και με τον πολιτιστικό χώρο «Baumstrasse». Έχει εκδόσει ένα δοκιμιακό βιβλίο για τη ζωγραφική με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα, 2011. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, την Τήνο, τον Πόρο, την Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

O Εbenezer Nana Bruce (γεν. 1988) είναι ένας αναπαραστατικός ζωγράφος και προσωπογράφος που ζει και εργάζεται στην Ακκρά, Γκάνα. Μετά την αποφοίτηση του απο το Ghanatta College of Art το 2012, εμβαθύνει την πρακτική του με πειραματισμό εργαλείων και υλικών, και εξερευνά, μελετά και εμπειριώνει την ζωή μέσα και πίσω από τα δυναμικά πλήθη και τους κοντινούς του ανθρώπους. Έτσι αναδεικνύει τις νέες τάσεις στην χώρα του, αναγνωρίζει τα ζητήματα που καλείται να προσεγγίσει, και ζωγραφίζει την εικόνα της σύγχρονης γκανής κοινωνίας. Ως καλλιτέχνης, νιώθει την ευρεία ευθύνη του προς τον πολιτισμό, αλλά και την κοινωνία: να ανυψώσει την χώρα του μέσα από την πρακτική του, ενισχύοντας την συνείδηση της γύρω από γεωπολιτικές συνθήκες και γύρω από ζητήματα που μας αφορούν όλους, και ως εκ τούτου, ανοίγοντας ερωτήσεις που πυροδοτούν συζητήσεις προς την εύρεση λύσεων. Ο Nana Bruce εν τέλει προσφέρει στον θεατή μια εσώτερη ματιά της κοινωνίας, μέσα από την δική του οπτική γωνία, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως πολίτης. Χρησιμοποιώντας παχιές πινελιές ακρυλικού χρώματος στον καμβά, ο Nana Bruce δίνει εικόνα και μορφή στο αφήγημά του με μια εξπρεσιονιστική πινελιά.

Η Νικόλ Οικονομίδου (γεν. 1992) είναι εικαστικός και ανεξάρτητη επιμελήτρια η οποία εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2015) και κάτοχος Μεταπτυχιακού MFA του Parsons, The New School (2019). Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Γεροντέλη, του Elizabeth Greenshields Foundation και του IBM Grant for Artists in New Media. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως τις Getting out of Zola, PS: Communitism (2022), Back to Athens 7, Cheapart (2020), ABIO, BETON7 Gallery (2016) και Inspire: Effective Spaces, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2015), Life-Giving Art: 9 Women Artists of the Diaspora, CUNY (2020) και Beneath Them Was Forever, Westbeth Gallery (2019). Έχει υπάρξει απασχολούμενη καλλιτέχνης (artist in residence) στο Agora Collective του Βερολίνου στα τέλη του 2016. Επιπρόσθετα, έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη κριτικός στη επιτροπή για την απονομή των βραβείων Scholastic Art & Writing 2022 που απονέμονται από τη Συμμαχία για Νέους Καλλιτέχνες και Συγγραφείς (Alliance for Young Artists and Writers). Η καλλιτέχνης έχει ιδρύσει επίσης, μαζί με την συνεργάτιδα της Natalia Almonte, το Paradoxluxe, μια κολεκτίβα που σχολιάζει κριτικά τις αναγωγικές αντιλήψεις της Ελλάδας και του Πουέρτο Ρίκο. Συνεπιμελήθηκαν την έκθεση We Are Here To Serve You (2020) στην γκαλερί Arnold & Sheila Aronson στο Μανχάταν, η οποία θα ταξιδέψει στην Pública: στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο (2022) και ύστερα θα ακολουθήσει η Αθήνα (2022). Η έκθεση What is Real? την οποία συνεπιμελήθηκε με τη Natalia Almonte και την Tunie Betesh, παρουσιάστηκε στο The Real House στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 2021.

H Dessislava Terzieva (γεν. 1989) είναι σύγχρονη καλλιτέχνης Βουλγαρο-Αμερικανικής καταγωγής με έδρα ανάμεσα σε Detroit και τη Sofia. Είναι απόφοιτος του BA Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Oakland και του MFA Γλυπτικής της Ακαδημίας Τεχνών του Cranbrook (2021), όπου της απονεμήθηκε το Museum Purchase Award και το έργο της συμπεριλήφθηκε στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Τέχνης του Cranbrook. Πριν την έναρξη των μεταπτυχιακών της σπουδών, η Terzieva ήταν ήδη αναγνωρισμένη καλλιτέχνης στην σκηνή του Detroit με εκθέσεις σε απροσδόκητους χώρους, με διαδραστικές και τοποειδικές εγκαταστάσεις στον δημόσιο χώρο, και με επιμέλειες εκθέσεων σε ανεξάρτητους χώρους τέχνης. Έχει συμμετέχει σε εκθέσεις τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και διεθνώς, όπως: ART-O-RAMA στην Μασσαλία, Γαλλία; KO-OP στην Σόφια, Βουλγαρία; College for Creative Studies Center Gallery στο Detroit, Michigan; Sculpture Center στο Cleveland, Ohio; Aether Haha στο Άμστερνταμ, Ολλανδία; Huron Art Space στο San Francisco, Καλιφόρνια; Mönchskirche στο Salzwedel, Γερμανία; Guck mal Günther, Kunst στο Lenzburg, Ελβετία; International Biennale of Santorini στην Σαντορίνη, Ελλάδα; και Cranbrook Art Museum στα Bloomfield Hills, Michigan. Έχει επιλεγεί σε διάφορα residencies, όπως Hestia (Σερβία), Bedstuy Art Residency (Νέα Υόρκη), Atelierhaus Hilmsen (Γερμανία), και World of Co (Βουλγαρία). Το 2021 ίδρυσε την FIDANA Foundation, μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που ενθαρρύνει επεμβάσεις σύγχρονης τέχνης στο δημόσιο χώρο, αξιοποιώντας προϋπάρχουσες υποδομές.

Ο Πάνος Φαμέλης (γεν.1979) είναι καλλιτέχνης και ανεξάρτητος επιμελητής με έδρα την Αθήνα. Δουλεύει με πληθώρα μέσων όπως ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, περφόρμανς και θέατρο. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Under Construction group. Έχει επιμεληθεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, όπως: “A letter to Esme” & “Νο Land” Two Women Solo Show (Γκαλερί Crux Αθήνα), “Grounded” (Re-Culture Festival), “Coney Island” (Γκαλερί Έρση), “Art is hard” Φεστιβάλ, (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), “Black Jack 21 Καλλιτέχνες”, (Καζίνο της Ρόδου) και “Oasis”, (Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα). Έχει συμμετέχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του ανήκουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

Ο Πάνος Χαραλάμπους (γεν. 1956) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (στο εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή). Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 58η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας το 2019. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις όπως: Voice-o-gragh & Flatus Vocis, documenta 14 (Αθήνα και Κάσελ, 2017) / Genii Loci. Greek art from 1930 since today (Αγία Πετρούπολη, 2016) / White House Biennial (Βάρνα, 2016) / Breakthrough, ARCO (Μαδρίτη, 2004) / Eidos (Besançon, 2004) / Κοπεγχάγη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1996) / Ogrody (Poznań, 1996) / Kunst-Europa, Visual European Landscape (Βερολίνο, 1991) / Γλασκώβη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (1990) / Οut of limits (Poznan, 1990) / 3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών από τη Μεσογειακή Ευρώπη (Βαρκελώνη, 1987). Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Επιγραφόμενα (Πόρος, 2022) / Αquis submersus (Αθήνα, 2014-15) / Tobacco Area, 1986 – 2011 (Athens, 2011) /Voice-O-Graph (Athens, 2006-2007) / Phonopolis (Athens ,2003-2004 / Psychagogia II (Athens, 2001) / 1496–2000 como humo se va (Athens, 1999-2000) / Psychagogia I (Recreation) (Athens & Thessaloniki, 1997) / ΙΧΘΥΣ (Athens,1995) / Concerning fishing (Athens,1992) / Τobacco story (Βerlin, 1991, Athens, 1990, 1988).

Ο Emmanuel Kwaku Yaro (γεν. 1995) είναι Γκανός σύγχρονος καλλιτέχνης με έδρα το Labadi, Ακκρά. Τα τελευταία έξι χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας έχει συμμετέχει σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων και έχει δουλέψει με αξιόλογα ιδρύματα όπως η Alliance Française στην Ακκρά. Η πρώτη του ατομική έκθεση στο African Regent Hotel τον εδραίωσε ως καλλιτέχνη και οδήγησε σε αυξημένο ενδιαφέρον για την δουλειά του, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Πιο πρόσφατα εξέθεσε σε ομαδικές εκθέσεις στην Efie Gallery στο Ντουπάι και στο Phillips Auction House στο Λονδίνο. Είναι μέλος της κολεκτίβας Artemartis στην Ακκρά. Εμπνευσμένος από καλλιτέχνες όπως ο Georges Seurat, ο Marie-Guillemine Benoist and ο Sami Bentil, η έρευνα και η εξέλιξη του Yaro ξεπερνούν τις πέντε αισθήσεις, και η δουλειά του αποδεικνύει το πάθος του για την λεπτομέρεια.

Σχετικά με την έκθεση

Η CITROΝΝΕ Gallery εγκαινίασε στην Αθήνα (Πατριάρχου Ιωακειμ 19, Κολωνάκι), την έκθεση «Εγγύτητες και Αποστάσεις ΙΙ».
Στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης η γκαλερί προσκάλεσε σε residency την Αμερικανίδα, βουλγαρικής καταγωγής, εικαστικό Dessislava Terzieva για να δημιουργήσει ένα site-specific έργο με πρώτες ύλες από αθηναϊκές υπαίθριες αγορές, που αντιπαραβάλλονται με υλικά, συσκευασίες και πολύχρωμα μεταχειρισμένα υφάσματα από την γενέτειρά της, μαρτυρώντας την συνέχεια της κοινής ιστορικής και πολιτισμικής συνείδησης των Βαλκανίων. Η καλλιτεχνική πρακτική της εικαστικού που περιλαμβάνει κολάζ, γλυπτά και εγκαταστάσεις αποκτά κεντροβαρικό ρόλο σε αυτήν την ομαδική έκθεση που συμμετέχουν 12 καλλιτέχνες από τρεις ηπείρους -Αμερική, Αφρική και Ευρώπη. Η Terzieva αντλεί από την ένταση μεταξύ του ελκυστικού και του απωθητικού, του παγιωμένου στον χρόνο και του προσωρινού. Εξυμνεί την φθορά των υλικών οδηγώντας τις προσωπικές της αφηγήσεις προς την αφαίρεση, επανανοηματοδοτεί τον υλικό πολιτισμό των Βαλκανίων. Στην έκθεση αυτή η CITROΝΝΕ Gallery επιχειρεί να παρουσιάσει σε ένα διάλογο που διασχίζει χωρικά σύνορα και ανατρέπει γεωγραφικά και άλλα όρια, καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής μας όπως εκφράζονται μέσα από τις φωνές σύγχρονων Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών.

Οι συμμετέχοντες εικαστικοί - Αντώνης Βολανάκης, Chiderah Bosah, Λελλέ Δεμερτζή, Courage Hunke, Cédric Kouamé, Αλέκος Κυραρίνης, Ebenezer Nana Bruce, Νικόλ Οικονομίδου, Dessislava Terzieva, Πάνος Φαμέλη, Πάνος Χαραλάμπους, Kwaku Yaro - συναντιούνται σε ένα κοινό χώρο με τα έργα τους να αναφέρονται σε εξερευνήσεις που αφορούν ζητήματα καταγωγής, φυλής, φύλου και ταυτότητας στο ολοένα πιο συμπεριληπτικό και ορατό τοπίο της σύγχρονης τέχνης ανανεώνοντας διαρκώς το διάλογο ανάμεσα σε καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, γεωγραφικές τοποθεσίες και γενιές. Ο διάλογος αυτός αφορά τον τόπο και τον χρόνο, το ανεξερεύνητο και πλούσιο τοπίο των Βαλκανίων, τις γειτνιάσεις και τις επιρροές του, τις κοινές συνθήκες και τα διαφορετικά ερεθίσματα που δίπλα σε έργα της αφρικανικής σύγχρονης παραγωγής, μας επισημαίνουν τα ζητήματα της καταγωγής και της διακίνησης της τέχνης σήμερα.

ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ 12 ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ “ΕΓΓΥΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΙΙ"

Στην έκθεση «Εγγύτητες και Αποστάσεις ΙΙ» το έργο του Kwaku Yaro απο την Γκάνα συνομιλεί τόσο με το έργο της Αμερικανίδας, Βουλγαρικής καταγωγής εικαστικού Dessislava Terzieva όσο και με τα έργα των Ελλήνων καλλιτεχνών Πάνου Φαμέλη και Πάνου Χαραλάμπους.

Η εκμετάλλευση και η εξαγωγή τοπικών φυσικών πόρων μέσω τον δρόμων του παγκοσμιοποιημένου μετα-αποικιακού εμπορίου είναι κομβική στην ανάγνωση και του έργου του Kwaku Yaro. Ο καλλιτέχνης καταφεύγει στην ανακύκλωση υλικών, όπως χαλιά, πλαστικές τσάντες και υφασμάτινες σακούλες μεταφοράς προϊόντων, κυρίως κακάο και καφέ. Tα υποκείμενά του, που απεικονίζουν μέλη της κοινότητάς του στην περιφέρεια Labadi στην Άκκρα, ντύνονται σύμφωνα με δυτικοκεντρικά πρότυπα, επηρεασμένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ποπ κουλτούρα. Η επανάχρηση υλών (upcycling) είναι για τον Yaro ένας τρόπος να προσφέρει πίσω στην κοινότητά του και να βοηθήσει στη διαχείριση της συσσώρευσης πλαστικών απορριμάτων. Ο Yaro αμφισβητεί τις πρακτικές της γρήγορης μόδας (fast fashion) με συνέπεια τις υπέρογκες ποσότητες απόβλητων που καταλήγουν στις ακτές της Δυτικής Αφρικής, και αναρωτιέται για την θέση της χώρας του στο σύγχρονο οικονομικό και γεωπολιτικό γίγνεσθαι.

Μέσα παραγωγής και πρωτόκολλα εμπορίου μετατρέπονται επίσης στο υπόβαθρο του έργου του Πάνου Φαμέλη. Η σειρά “γλυπτικών σχεδίων” silencer χρησιμοποιεί ευτελείς ξύλινες επιφάνειες μεταφοράς εμπορευμάτων. Η επάλληλη αυτοματοποιημένη μεταγραφή ποιημάτων καθιστά τη γραφή δυσανάγνωστη: η γλώσσα μετουσιώνεται σε εικόνα και ρυθμό. Ο Φαμέλης αντιπαραβάλλει το προσωπικό με το κοινωνικό, και διερωτάται πώς συνυπάρχουν οι δύο εντάσεις στη διαμόρφωση μιας υποκειμενικής ταυτότητας σε στιγμές κρίσης. Η συνένωση των επιφανειών παραπέμπει αισθητικά στις ραφές του Yaro, αλλά ταυτόχρονα αντηχεί την προσπάθεια συγκόλλησης όλων των κομματιών ενός κατακερματισμένου όλου.

Η σειρά έργων Tobacco Archive του Πάνου Χαραλάμπους ( ο οποίος παρουσιάζει έως τις 31 Οκτωβρίου τα “Επιγραφόμενα" και στο Αρχαιλογικό Μουσειο Πόρου) λειτουργεί σαν ένα κολάζ υλικών διανοητικών τοπίων, “στεγνών κήπων”, που μαρτυρούν μια παραγωγική και οικονομική δύναμη που άκμασε στην Ελλάδα, αλλά τον τελευταίο μισό αιώνα έχει αργοσβήσει. Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει / επιγράφει, αριθμούς, λογαριασμούς, και ημερομηνίες σε φύλλα καπνού για να φέρει στο προσκήνιο την καθημερινή εργασία των ελλήνων καπνοκαλλιεργητών, τον σωματικό και πνευματικό μόχθο πίσω από την καλλιέργεια, την επεξεργασία, την παραγωγή και την εμπορία του προϊόντος, κύριου μέσου επιβίωσης και ευημερίας.

Το έργο του Αλέκο Κυραρίνη στην έκθεση απεικονίζει με το χαρακτηριστικό εικαστικό του ιδίωμα την Μεσόγειο - την mare nostrum - με μακρά ιστορία ζωής και μετακινήσεων, με εμπορικούς δρόμους και πολιτισμικές ανταλλαγές αιώνων.

Τα έργα της έκθεση του Cedric Kouame και του Αντώνης Βολανάκη έχουν αφετηρία ανώνυμα φωτογραφικά αρχεία. Η φθορά και η διάβρωση είναι κεντρικοί άξονες του Cedric Kouame. Ο πολυσχιδής καλλιτέχνης από την Ακτή Ελεφαντοστού Cedric Kouame συλλέγει και επεξεργάζεται φωτογραφίες εποχής προκειμένου να δώσει υλική υπόσταση στο πέρασμα του χρόνου, υπερθέτοντας στοιβάδες ιστορίας στην πρωτεύουσα Abidjan. Στο εν εξελίξει έργο Gifted Mold, πηγή της έμπνευσής του είναι το αφήγημα πως ανεξάρτητα από τον βαθμό παραμόρφωσης του φωτογραφικού υλικού, η εικόνα εξακολουθεί να μεταδίδει μια αίσθηση υπονοώντας την προσωπική ιστορία του κάθε υποκειμένου.

Παρόμοια αφηγηματική αφετηρία εκκινεί το τρίπτυχο All is less του Αντώνη Βολανάκη που βασίζεται σε ένα αρχείο γυάλινων φιλμ από τις Βρυξέλλες, αγνώστου φωτογράφου και προέλευσης. Η αντιπαράθεση της γυναικείας μορφής με την σκιά της σχάρας (που θυμίζει φυλακή) σχολιάζει την υπερμυθοποίηση της ωραιοπρέπειας, της κομψότητας, και του στολίσματος. Τα πλευρικά μέρη εμπνέονται από τους στίχους του Paul Celan “All things are less than they are. All are more” και παραπέμπουν στο παράδοξο της ταυτότητας και της αναπαράστασής της.

Η ζωγραφική της Ελληνοαμερικανίδας Νικόλ Οικονομίδου διαχειρίζεται έννοιες μνήμης και μνημειακότητας καθώς και την σχέση μεταξύ ατομικής και εθνικής ταυτότητας μέσα από σύμβολα και εικόνες νοσταλγίας. Ο πίνακας Apollo αποδοκιμάζει την οικειοποίηση της ελληνικής μυθολογίας από δυτικούς μοντέρνους ζωγράφους, και λειτουργεί ως πράξη “αποκατάστασης” (reclamation) της προγονικής της ιστορίας. Η χρήση της γλώσσας και της διαγραφής δίνουν στο έργο ιδιαίτερη δυναμική, άλλοτε ως γράμματα και άλλοτε ως σύμβολα, εξερευνώντας τους ενδιάμεσους χώρους της διπλής υπηκοότητάς της. Στο κάτω μέρος του έργου, η polaroid της προτομής του Απόλλωνα από το Μetropolitan Museum φέρνει στο προσκήνιο την πρόσβαση σε διεθνικές ιστορίες στα μητροπολιτικά μουσεία, και τα διφορούμενα κίνητρα των εκπροσώπων φύλαξης και προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η πολιτισμική μνήμη είναι η κεντρική θεματική στα υβριδικά κολάζ της Λελλέ Δεμερτζή που είναι εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία, και ειδικότερα από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Η συγχώνευση μελών γλυπτικών και ανθρώπινων σωμάτων, μέσα από φωτογραφίες που συνέλεξε σε μητροπολιτικά μουσεία ανά τον κόσμο, παραπέμπει στη διασπορά τόσο των έργων πολιτιστικής κληρονομιάς, όσο και των ανθρώπων. Μέσα από μια διαδικασία ανασυγκόλλησης χαμένων μελών, αποσκοπεί να ενσαρκώσει διαχρονικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, και να απελευθερώσει μέσα από την συνείδηση του α-τέλειου. Η χρήση του καθρέφτη καλεί τον θεατή να γίνει μέρος του έργου και να ταυτιστεί με τα αφηγήματα μυθικών πλασμάτων, θεών και θνητών, να επιτρέψει την μεταμόρφωση του τραύματος σε ουλή, και να αποδεχτεί την φθαρτότητά του.

Η απεικόνιση της κοινωνίας τους μέσα απο τα πορτραίτα που ζωγραφίζουν είναι ο άξονας των έργων του Νιγηριανού ζωγράφου Chiderah Bosah και των Ebenezer Nana Bruce και Courage Hunke απο την Γκάνα.
Τα γυναικεία πορτραίτα του Chiderah Bosah παραπέμπουν στους καθημερινούς αγώνες και την ανθεκτικότητα της Νιγηριανής νεολαίας. Επανερμηνεύοντας το στερεότυπο της «δυνατής μαύρης γυναίκας», ο Bosah είτε κατευθύνει το βλέμμα της Sonia προς τον θεατή, προκαλώντας και αφοπλίζοντας με την εσωτερική της δύναμη, είτε αποστρέφει το βλέμμα της Daisy, ξεδιπλώνοντας την τρυφερή και ευάλωτη πλευρά της. Παρά την σκοτεινή παλέτα χρωμάτων, ένα εσωτερικό φως αναδύεται μέσα από τις μορφές, που είναι εμπνευσμένες από τον στενό κοινωνικό κύκλο του καλλιτέχνη.

Ο Ebenezer Nana Bruce εστιάζει στη γυναικεία προσωπογραφία με ένα έργο εντυπωσιακών φωτεινών χρωμάτων και υπερφυσικών διαστάσεων. Η γυναικεία μορφή αναδύεται μετωπικά μέσα από το μονόχρωμο επίπεδο φόντο με παχιές πινελιές και αποκρυσταλλώνεται σαν ένα πλάσμα πέρα από τα εγκόσμια. Ο τίτλος του έργου Yellow Shawl καταδεικνύει την απόσταση ανάμεσα στην γυναίκα και την εμφάνισή της, και επομένως αναδεικνύει την πραγματικότητα της υπόστασή της πέρα από τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, την κοινωνική της θέση ή το προσωπικό της γούστο.

Τα έργα του Courage Hunke είναι πορτραίτα ανθρώπων απο τις πιό απομακρυσμένες περιοχές της χώρας του. Με την πρακτική του γιορτάζει το πνεύμα των υποκειμένων του σε όλες τους τις πτυχές και τις εκφάνσεις.