loading icon
Δημήτρης Αναστασίου
ΤΑΝΓΚΡΑΜ
1 Δεκεμβρίου, 2022 - 28 Ιανουαρίου, 2023
Αθήνα

Πατριάρχου Ιωακείμ 19
4ος όροφος
10675 Αθήνα
Ελλάδα

Τηλέφωνο
(+30) 210 7235 226

Email
info@citronne.com

Ώρες λειτουργίας
Τρί, Πέμ, Παρ: 11.00-20.00
Τετ, Σάβ: 11.00-16.00

Σχετικά με τον καλλιτέχνη

Ο Δημήτρης Αναστασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου αποφοίτησε με άριστα το 2006, από το εργαστήριο του Χρόνη Μπότσογλου. Έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις («Τάνγκραμ» στη γκαλερί Citronne-Αθήνα το 2022, «Α=-Α» στην αίθουσα τέχνης ena το 2018, «Εξιστορημένες Εικόνες» το 2012 και «Πίνακες που αναπαριστούν πίνακες» το 2009 στην αίθουσα τέχνης Καπλανών 5). Έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 50 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ρωσία, Κύπρος), καθώς και σε διεθνείς φουάρ στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ελβετία και τη Γερμανία. Το graphic novel του «Α=-Α» κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο και στα Αγγλικά από τις εκδόσεις Jonathan Cape.

Σχετικά με την έκθεση

Η ατομική έκθεση του Δημήτρη Αναστασίου στην γκαλερί CITRONNE-Αθήνα παρουσιάζει μία ενότητα με 19 σπονδυλωτά / πολύπτυχα έργα. Τα έργα αυτά έχουν ως βασικό άξονα το στοιχείο της αινιγματικής αφήγησης η οποία, εσκεμμένα, αφήνεται ανοιχτή σε εκδοχές. Ο καλλιτέχνης αφηγείται, προβάλλει μια προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας. Ο θεατής καλείται να συμμετάσχει, να δημιουργήσει μια άλλη προσωπική εκδοχή, δηλαδή να ερμηνεύσει την αφήγηση- ακόμη και να την αλλάξει τελείως. Όπως συμβαίνει εξ ορισμού στην Τέχνη, δεν υπάρχει μία μοναδική και δεδομένη ανάγνωση του έργου, αλλά τόσες όσες και οι θεατές. Αυτό ακριβώς δηλώνει εξ αρχής και ο τίτλος «Τάνγκραμ». Όπως στο κινέζικο παιχνίδι, τα σπονδυλωτά αυτά έργα παρουσιάζονται σε μία συγκεκριμένη εκδοχή και διάταξη η οποία, όμως, μπορεί να αλλάξει, εν μέρει ή εν όλω, και έτσι να ακυρωθεί η αρχική αφήγηση.

Τα έργα έχουν αναπαραστατικό και ρεαλιστικό χαρακτήρα - απόρροια δυνατού σχεδίου και εξαιρετικής ζωγραφικής δεξιότητας. Ο ρεαλισμός αναπαριστά και παραπέμπει σε καθημερινές εικόνες, σε γνώριμα στιγμιότυπα- ντοκουμέντα. Στην συνέχεια, όμως, η διάρθρωσή τους σε σύνολα-πολύπτυχα συγκροτεί μία άλλη ανοίκεια και αποσταθεροποιητική πραγματικότητα: αναμειγνύονται αλήθειες, ψευδαισθήσεις, ουτοπίες, αμφιλεγόμενες καταστάσεις, αναπάντητα ερωτηματικά, έλλειψη βεβαιότητας. Έτσι, η «ρεαλιστική» απεικόνιση της καθημερινότητας φθάνει να αντανακλά υπαρξιακά αιτήματα με διφορούμενες απαντήσεις και ακατανόητα συμπεράσματα. Τα παρεμβαλλόμενα διάκενα εισάγουν την αυθαίρετη μετάβαση από τον έναν χώρο στον άλλο και από τον έναν χρόνο στον άλλο. Τα έργα, έτσι, γίνονται ζωγραφικά καρέ σε μία σκηνοθετημένη, σχεδόν κινηματογραφική παρουσίαση.

Στην απεικόνιση αυτή ο Δημήτρης Αναστασίου συμμετέχει ενεργά, παρουσιάζεται «αυτοπροσώπως»- όπως πράττει ο Χίτσκοκ, υπενθυμίζοντας ότι είναι παρών, όχι μόνον ως σκηνοθέτης-παρατηρητής, αλλά και ως δρων πρόσωπο. Οι αυτοπροσωπικές εμφανίσεις-παρεμβολές του Αναστασίου, επιπλέον, ανασύρουν ενδόμυχα στρώματα μνήμης, τα οποία καλύπτονται πίσω από αναγνωρίσιμες όψεις μια σχεδόν ανώνυμης «φωτογραφημένης» καθημερινότητας. Η αστική ζωή, ο «κενός» συγχρωτισμός των ανθρώπων και το διφορούμενο της ανθρώπινης ύπαρξης συσσωρεύονται αθροιστικά και συνθέτουν μνημονικές κατασκευές οι οποίες, σχεδόν στανικά, επιβάλλονται στο υποσυνείδητο.

Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί και, φυσικά, να αποστασιοποιήσει τον θεατή από αυτήν την περίκλειστη πραγματικότητα η οποία συντίθεται από θραύσματα και σπαράγματα του συλλογικού ή και ατομικού βίου, αλλά και από το υλικό των ονείρων τα οποία, ασφαλώς, δεν ακολουθούν κανόνες ορθολογισμού. Πρόκειται για μονοστρωματικές αποσπασματικές μνήμες, αναμεμειγμένες με δυσανεκτικά αισθήματα αποξένωσης και απομόνωσης. ΄Όπως και το ιψενικό, το «κουκλόσπιτο» του Αναστασίου «εγκιβωτίζει» το κεντρικό πρόσωπο σε μια εύθραυστη πραγματικότητα-ουτοπία. Από την ψευδή ασφάλεια της ανωνυμίας ανάμεσα στο πλήθος, ο καλλιτέχνης δραπετεύει σε μια ανασφαλή πορεία, μια περιπλάνηση προς την αναζητούμενη αλήθεια.
Σε όλες του τις εκθέσεις ο Αναστασίου πραγματεύεται τα ίδια ερωτήματα. Ζωγραφίζει την ασάφεια, την αμφιβολία, την αυταπάτη, την ψευδο-κανονικότητα και, τελικά, το κρυμμένο κενό. Περιέρχεται την πραγματικότητα με μια φαινομενικά ανώδυνη αφήγηση η οποία, όμως, όπως και τα παραμύθια ή τα παιχνίδια των ρόλων, εμπεριέχει και την απειλή και τον φόβο. Ο ζωγράφος κρούει το διαχρονικό σαμαράκειο «Σήμα Κινδύνου», σε έναν κόσμο εν κινδύνω.